Ne yaparsanız yapın, yapacağınız son şey olsun.
Bakın dostlarım, tamam bazılarınız beni sevmiyor ama ben hepinizi seviyorum.(Hepinizi değil, lafın gelişi o.) O yüzden bu yazacaklarını bir dost tavsiyesi gibi düşünün.
Benim 5-6 yılım kabus gibi geçti. Babam iki ay hastanede yattı, kurtulması bir mucizeydi. Hakeza annem, kardeşlerim... İntihar eden arkadaşlarım, hayatını kaybeden sevdiklerim, hayatımın kaydığını düşündüğüm anlar oldu. Bunların yanında defalarca aldatıldım, en güzel duygularıma burunlarını silip attılar.
Ağlayamadım. Yemin ederim ağlayamadım. Bir kaç damla düştü bazılarında. O sayılmaz.
Sonra yerlerde sürünen hayatım yükselişe geçti. Mutlu olamadım. Huzuru yitirdim. Sanki en güzel duygularımı aldıkları yetmiyormuş gibi, kötülerini de sökmüşlerdi içimden. Kabus gibi yıllarım.
Yeni yeni kendime geliyorum. Yaşamak buymuş!
Hissizleşmek bir insan için en kötü şey. O yüzden buna uğraşmayın. Çünkü başarınca hayatın bir anlamı kalmıyor.