Ne boktan bir adam olduğunu zaman geçtikçe beynime beynime kazıyan adam. oysa çocukken ne eğlenceli, ne sevimli bulurdum. hiçbir halta yaramadan, işe mişe gitmeden güya misafir sıfatıyla senelerce evimizde yatıp kalkması, hep gözümüzün önünde olması demekti ki, en çok bu özelliğini severdim. Sürekli benimle, bizimleydi. Sabi aklı işte.
Sonra yollarımız ayrılınca ve kafam bir şeylere basmaya başlayınca babam hakkında birkaç kere ileri geri konuştuğuna şahit oldum. Fakat yaşım hâlâ bunun sebebini ve hesabını soracak kadar büyük olmadığından sesimi çıkarmadım. En küçük müdahalede saygısız, terbiyesiz olarak nitelendirilecektim çünkü.
askerlik bitti. Evime döndüm. ziyaret için toplanmış akrabalar arasında o da vardı. Sanırım ortamdaki tek eksik babamdı. Nasıl pis bir herifse konuyu evirip çevirerek yine ona getirdi. yığınla insanın içinde ne cüretle, hangi cesaretle bunu yapabiliyordu, anlamış değilim.
Günün birinde Sabrımı taşıracağını hiç hesaba katmadığından adım gibi eminim. Anneanneme, teyzelerime ve anneme aldırış etmeden gayet sakince baksana sen diye fısıldadım.
Bütün kafalar bana döndü. Şu andan itibaren eğer babamla ilgili olumsuz tek kelime daha söylersen seni doğduğuna pişman ederim anladın mı dedim.
Konuştukça öfkeleniyordum. farkında mısın bilmiyorum ama onun evinde, onun yiyeceklerini tüketiyor ve utanmadan atıp tutuyorsun. Ne biçim adamsın sen? diye devam ettim. Bir şey söylemeden oturduğu yerden kalkıp dış kapıya yöneldi. Beni duydun mu, sonra bilmiyordum etmiyordum deme sakın. Bu sana ilk ve son uyarım deyip defolmasını izledim.
yıllardır birbirimizin yüzüne dahi bakmıyoruz. ara sıra orada burada ondan hiç beklemezdim, sanki enişteme kötü bir şey söyledim bilmem ne, bin defa özür dilese yine affetmem diye boş boş öttüğünü işitiyorum. Çok da sikimde çok afedersiniz...