kısa bir süreliğine günde 17 saat çalışmak durumundayım. eve git, duş al, yemek ye. ondan sonra artık ne kadar vakit kalıyorsa uyu. tabiri caizse bitik batarya'yım.
şu yorgunluk cidden çok kafama takılan bir şey değil. emeğimin karşılığını alsam ona da bir süre için razıyım.
enflasyon karşısında çalışmak durumunda kalmak beni nefret ettirdi artık. son üç yıldır birçok iş'te çalıştım ve yıldım şu paranın değersizliğinden.
eminim şu yazıyı okuyan yazarlardan birçoğu benim halimi çok kolay anlayacak. çünkü çok kişi böyle emek veriyordur, eminim.
arkadaşımla görüşüyorum ara ara. o da iki iş'te çalışıyor 16 saat boyunca. north carolina'da. ya bir ona bakıyorum bir de bana. haftada kazandığı para 1300 dolar civarı. tl' ye falan çevirmiyorum. haftalık aldığı birim para 1300 civarı. dört günlük mutfak masrafı yapmış geçenlerde, 50 usd tutmuş hepsi.
biz burada adımımızı attığımız an dışarı, 100 liralık oluyoruz.
her geçen gün nefret ediyorum, bu ülkeden de, insanından da, yöneticilerinden de. benim en büyük hayalim bu ülkeden s*ktir olup gitmeyi istemek olmamalıydı ya.
kustum biraz buraya. kusurabakmayın. iyi sözlükler.