bütün arkadaşlarımın babaları yanlarındaydı ama benim babam yanımda değildi. o zamanlar en yakın arkadaşım dayımın oğluydu. vaktimin çoğunu onunla beraber geçirirdim ve çoğu zamanda onların evinde oynardık. dayım kuzenimi kucağına alıp sevmeye başladığında içime sanki ateşte kızdırılmış şişler batırıyorlardı. en çokta babamın yokluğunu o zamanlar hissediyordum. dayım bunu farkediyor olacak ki; kuzenimden hemen sonra benim basımı okşardı ama ne yazık ki bir babanın yerini dolduramıyordu. bütün arkadaşlarımın babaları yanlarındaydı ama benim babam çok uzaklardaydı. ismini bile telafuz edemediğim bir ülkede çalışıyormuş. sadece altı yaşında olmama rağmen sanki dünyanın bütüm acılarını cekiyormus gibi hissederdim. evet sadece altı yaşındaydım ve iki yaşındayken babam isviçre'ye gitmiş. dört yıldır onu göremiyordum zaten daha önce onu hiç gördüm mü bilmiyorum. siz babanızın yüzünü hatırlayamamanın ne kadar acı verdiğini bilir misiniz ? ben bilirim. sonra bir gün işte içimdeki buruk acıyla sokakta oynarken tanımadığım birinin evimize girdiğini gördüm. içimde garip bir mutluluk belirdi. hemen kapıya doğru koşup içeriye girdim ve evet yapılmamıştım. o adam benim babamdı. ağlayarak boynuna sarıldım. çocukluğuma dair en güzel anı ve en mutlu olduğum lahzayı o zaman yaşamıştım.