Sabahın 9’u. Üniversitenin göt içi kadar yerinde kahve içiyorum. Bir kız geldi, izin alıp masama oturdu. 1.75 sarı ve kıvırcık saçlı, kehribar gözlü güzelce bir kız... Önümde o gün aldığım diplomam, yanında bir karo çikolata ve kahve.
Gayriihtiyari kendi yaptığım çikolatayı uzattım. Bayıldı kız. Sonra muhabbet muhabbeti açtı.
2 saat kadar konuştuk. Aylardan Şubat.
***
Tam 4 ay sonra, aynı yerde kahve içiyordum. Kuşağında kulaklık, öylece oturuyorum. Bir arkadaşımı bekliyorum. Ön masadan bir kafa kalkıp “Patikli?” dedi.
Efendim, dedim.
Kısa bir hal hatır muhabbeti geçti. Ama ben kızı çıkartamıyorum. Anlamış olmalı, “Çıkaramadın değil mi?” dedi.
Evet, dedim. Kalktı masama geldi. Kısa bir süre konuştuk.
Sonra tuttu kolumdan, masasına götürdü beni. Arkadaşlarıyla tanıştım, sohbet muhabbet. Tam kalkacağım, “Önceki kadar kolay kurtulamazsın benden.” dedi. Numaramı aldı.
3 ay kadar mesajlaştık. Sonra bir sabah koptuk. Anlaşmış gibi.
Böyle çok hikayem var. İnsanların yaralarına merhem oluyorum, iyileşir iyileşmez de ilk beni terk ediyorlar. Arkadaş, dost, sevgili fark etmiyor. Gidiyorlar. Ben de kendimi Bolu Dinlenme Tesisi gibi hissediyorum.
Boş, ıssız ve duygusuz.
Enteresan gerçekten.