İkonik aile aracımız olan 1998 Model Toyota Corolla'mızı tek başıma restore ediyorum. İç aksam, elektrik hattı, döşemeler, ses yalıtımı, cila... Aklına ne gelirse. Hal böyle olunca arabanın içindeki her şeyi söküp eve yığdım.
Peder bey işten geldi, arabayı park edip yanıma gelirken korka korka geldi. Ufak bir payladı tabi. "Her şeyi sökmüşsün, vites topuzu yok, götüne mi sokacaksın?" falan. Bıyık altından gülüp çalışmaya devam ettim.
Az önce koltukları tekrar yerleştirdim. Sadece tekrar döşenecek kapı panelleri kaldı. Bu sefer de diyor ki, "Benim oğlan da çok uğraştı bu arabaya."
Cidden yoruldum ama. Yaptıracağım sadece far temizliği kaldı. Biraz parıldasın arabam. Evet.
Ya, çok seviyorum sözlük bu arabayla uğraşmayı. En övündüğüm tarafı da, hala ilk günkü gibi olması. O kadar çok şey değiştirdim, hala her şey olduğu gibi duruyor. Bir tanecik bile uyumu bozan parça yok.
Üf sabaha kadar anlatmak istiyorum. Sabaha kadar...
Edit:
İmla