karabasan

bir kaç defa yaşamıştım, olmayan şeyleri görüp altıma sıçardım ama en korkutucu olanını anlatacağım. bir kabustan uyandım (kabusu da anlatıp uzatmak istemiyorum iyice, kötü bir rüyaydı). saat sabah 5-6 gibi bir şeydi, gün ışığından anladığım kadarıyla. hareket edemediğimi hissettim ama garipsemedim çünkü önceleri de yaşamıştım. neyse kapım da kapalı ama odanın dışından nefes sesi geliyor bense sırtım kapıya dönük duruyorum. sonra arkamda parkeden yürüme sesi duymaya başlıyorum ve o nefes bu sefer odanın içinde. ben annem beni uyandırmaya geldi sanıyorum, sonrasında ses duruyor. yürüme sesi bu sefer tavandan geliyor ama üst kattan değil direkt odanın tavanında. bildiğin odanın tavanında ters şekilde birisi yürüyor ama hareket edemediğimden görüş açımda değil. benim zaten beynim error veriyor. sonra tavandaki şey bana doğru çığlık atarak bir şeyler söylüyor, sanki büyü yapan cadılar gibi, çok tiz bir kadın sesi. sanki dakikalarca sürdü bilmiyorum ama çok uzun sürdü, bense duvara vurmaya çalışarak bizimkileri uyandırmaya çalışıyorum. duvara vurduğumu hissediyorum ama duymuyorum. tabi sonrasında birden çözülüveriyorum, hep son anda aklıma gelir, ayak baş parmağımı son gücümle hareket ettirmeye çalışınca çözülüyorum. arkama dönüp bakıyorum tabi ki bir şey yok. hiçbirisi gerçek değil ama bunu anlayana kadar her şey o kadar gerçekçi ki.