Üniversitemi 2 yıllık önlisans okuyarak bitirdim son sınıfta yurda kaydoldum ilk dönemde abimle birlikte öğrenci memur evi hayatı geçirdim. Derken abim başka yere atandı ve yurda çıkmak zorunda kaldım. İlk zamanlar zar zor tek başıma hallederken oda arkadaşımla samimi olmaya başladım derken çok daha fazla samimi olduk yediğimiz içtiğimiz artık birdi aynı saatte uyur aynı saatte uyanırdık. Yurt yemekleri bilirsiniz çok kötüdür. İnanın o kadar kötü oluyordu ki her akşam farklı öğün gelse de yesek diyorduk ekmek alıyorduk odamıza evden getirdiğimiz reçele banarız diye. Bi gün ikimizde erkek arkadaşlarımızla kavga etmekten yemek vaktini kaçırmışız ikimizde ağlıyoruz onlara sinirden dedik gidelim bari ekmek alalım çöpe atacakları ekmeklerden abla zorla bir tane verdi odaya geri geldik o tek ekmeği hiç yarıya bile bölmeden bi ucundan ben bi ucundan o koparan kopara reçele banıp yedik. Ekmek bitince ağlamaktan kızarmış gözlerimize bakıp güldük. O günden sonra söz verdik birbirimize bi ekmeği bölüştük karnı doyan düşman olmasın asla dedik. Şuan hayatımda çok güzel bi konumda kendisi canımın içi dostum. Aç kaldığımız bazı gecelerde ise son kyk burslarımızla aldığımız cips fıstıklarımız.. Bayılırdık artık açlıktan her öğün onu yemekten ondan bile soğuduk. Korona bizi ayırmasaydı çok daha güzel günlerimiz olacaktı ama ben mezun oldum.. Neyse ki dostluğumuz her daim yaşayacak.. Yurtta kalmak hem çok zor hem de en güzel dostlukların kurulduğu yerler en güzel anılar en güzel sohbetler. Öğrenci evinden çıkıp yurt hayatı yaşamayı öğrenmeli bence herkes.. Neyse fazla konuştum yeterli :)