yurtta kalmanın zorlukları

özellikle üniversite yıllarında yurtta kalmanın bir çok avantajı olsa da bir çok da zorlayıcı hatta sizi sinir hastası olmanıza ramak bırakıcı zorluğu da mevcut. öncelikle oda arkadaşlarınızın sayısı ve sizin onlarla uyumunuz ters orantılı olarak değişiyor. her ne kadar ''ya ben hepsiyle anlaşıyorum'' deseniz de içten içe ''napıyor lan bu değişikler'' dediğiniz bir çok anınız oluyor. yalnız kalmaya ihtiyacınız olduğunuz anlar da eğer karşı taraf anlayışsız öküzlerden oluşuyorsa maalesef mümkün olmuyor. hele de 7/24 peşinizde dolaşan ve sizden başka odada takıldığı bir arkadaşı olmayan yurt arkadaşınız varsa. yemek yerken hatta bazen tuvalete giderken bile yalnız kalamıyorsunuz. oda da yüksek sesle müzik dinleyen yada dizi izleyen, en fenası da dinlediği müziği bilmediği halde karga sesiyle söylemeye çalışan bir oda arkadaşınız varsa hayat size nah çekiyor demektir. hele ki müzik zevki de sesi kadar çirkinse. sizin bir çok uyarınıza rağmen yüksek özgüvenli oda arkadınız bu durumu sürdürecektir. taa ki ağzını eline verdiğinizde. swh bir diğer zorlukta malesef odayı paylaşma konusu. 4 kişilik bir odada kalıyorsanız ister istemez bir süre sonra oda arkadaşlarınız ve siz çekirdek aile moduna geçiyorsunuz. odayı sürekli toplayan bir anne karakteri ne zaman dışarı çıksa şunları da al denilen bir baba karakteri ve eşyalarını habire bir yerlere atan yaramaz veletler. sorun şu ki anne ve baba figürleri bir süre sonra sizin üzerinizde baskı kurmaya çalışıyor ve tabi ki ortalık toz duman oluyor. yurtta kalmanın en büyük zorluklarından biri malesef ki oda da ders çalışan ya da normal yatış saatlerinden(ki en erken gece 12) de erken yatan arkadaş sorunudur.( ne şans ki bizde ikisi de aynı kişi). oda da bu arkadaşlara ne kadar tolerans verilse de bi süre sonra ipler kopmaya başlıyor. özellikle yüksek sesli konuşan biriyseniz de olay size patlıyor. sizde sinirli bir yapıya sahipseniz büyük ihtimalle oda dağılır. ya da alttan alır ve sonrasında tek yanlışta odadan postalarsınız. yurtta kalmanın en büyük handicupı olarak görülen şey de yemekler. herşey mükemmel yada en azından idare edilir bile olsa mutlaka oda da yemeklerden şikayet eden birisi bulunuyor. (bizde yok diyorsanız belki de aynaya bakmanız gerekiyordur swh ) yinede tüm bunlara rağmen özellikle üniversitenin ilk yılı özellikle devlet yurtlarından birinde kalmanızı tavsiye ederim. kişiliğinizi nasıl insanlardan hoşlandığınızı neler yapıldığında tahammül edemediğinizi öğrenir hem de bu davranışlara ket vurmaya çalışırsınız. insanları tanırsınız. ortamı tanırsınız. gece giriş sınırı olan bir yurt sizi bilmediğiniz bir yerde kendinize sınır koymanızın en kolay yoludur. parayı neye ne kadar harcamak konusunda bilinçsizseniz yurtta kalmak evde kalmaya nazaran size büyük bir lüks sunar. süpriz ev harcamalarınız olmak zorunda olmadığı gibi yemeği de bir süre yurtta hallettiniz mi paranız olmasa da bir süre yaşayabilirsiniz. swh sonrasında eve çıkarsanız nerede, ne kadara,nasıl insanlarla çıkacağınızı da net bir şekilde oturtmuş olursunuz.

tuvaletin gelir tuvalet kağıdı bulamazsın. tuvalet kağıdı bulursun bütün tuvaletleri kahverengiye boyamış olurlar..

dışardayken biri yurtta mısın derse yurtdışındayım diyebilirsiniz babuşlar. gerçi bu zorluk değil iğrençlik oldu ama neyse artık. :d

istediğin gibi kafanı dinleyememek en büyük zorluğudur bana göre. ne odada ne bahçede kesinlikle yalnız kalamazsın

asılamamak

en iğrenç yanı ise yemekleri allahın her günü pilav yada makarna çıkıyor 😕😕😕

oda arkadaşı ile uyum çok önemlidir. mesela benim oda arkadaşım çok konuşurdu. ben onu susturunca gazını alamayıp gece rüyasında konuşurdu. eve çıkın eve. boşverin yurdu

acliktan bayilmamin esigine gelmisligim vardir, simdi koymaz ama 14 yasindayken gurbette olmak bazen cok uzer adami, 7 yildir eve gitmedikce adam akilli sicak yemek gecmedi kursagimdan, iyi bir yurt degilse banuo sirasi beklerdiniz. kalinca coraplar esofmanlar batyaniyeler vs islemez ve montu da giyip yatarsiniz yorganin altina soguk gunlerde zira kaloriferler calismaz. yurtta kaliyorsunuz diye yoneticiler sizi mallari gibi gorur, benim gibi isyan edenler kotu cocuk olur. 14 yasinda utunden, camasirindan, her seyinden sen sorumlu olursun. kaldi ki insanlarla cidden tanisiyorsun, kaziklar yiyorsun.. zordur yurt, yedi yil omur tukettim en iyilerinde de en kotululerinde de. ama en cok koyan gece acikinca buzdolabinin olmamasi idi. abi o bi ozguven veriyor. diyorsun ki istedigim zaman yiyebilirim, ac kalmicam asla, oyle seviniyorsun..

hem acı hem komik bir şey yazacağım, final haftasında sabahlara kadar ders çalıştığımızdan belli bir saatten sonra acıkmaya başlıyorduk. genelde abur cuburla ve ekmekle geçiştirsekte doymadığımız için sürekli yiyorduk. neyse bi gece etütte çalışırken acıktığımı hissettim ve bir şeyler yemek için odaya çıktım. yiyecek ararken hiçbir şeyin olmadığını fark ettim. dışarıdan da çağırtamazdım saat geç olmuştu çünkü. tam şansıma küsmüş bir halde odadan çıkarken masanın üstüne pasta kutusu gördüm. ışık hızıyla masaya gittim ve içindeki pastanın hala taze olduğunu gördüm. hemen gömdüm pastayı tabii. sonra aklıma fransa kraliçesi marie'nin dediği "ekmek yoksa pasta yiyin" lafı geldi ve kendi kendime gülerek bu halime acıdım. pastayı alan oda arkadaşıma minnettarım😍

ketıl, elektrikli cezve, kahve makinesi vb şeylerin çoğu yasak. poşet çay sevmiyorum ve demlenmiş çay içmek için 5 kat aşağı yemekhaneye inmek zorunda kalıyorum. gurmeliğim bozuldu poşet çay içe içe.

yurtta kalmanın ta kendisidir.

ya insan gibi kapıya iki kere vuramıyorlar,ayağıyla kapı tekmeleyen mi dersin,böğürerek 'kapııııyyııı aaağğğğçççç' diye bağıran mı dersin, çeşit çeşit seç beğen al.

gözlerin dolduğunda insanların içinde ağlamamak için kendini sıkmak baya kötü

dairede şu an sekiz kişi kalıyoruz. banyonun gideri tıkandı biri banyodayken su taştı ve salondaki halı sular içinde kaldı halıyı atmak zorunda kaldık. yani banyo pert. tuvaletin lambası patladı bunlar tamam ne var bunda falan diyebilirsiniz. asıl bundan sonrası sıkıntı. yurt yönetimi elektrik faturalarını üzerine aldı. toplam yedi tane sayacı. bunların dördü geç alındığı gerekçesiyle kaçak diye gözükmüş. ama bu dört daireden sadece bizimki mühürlendi şansa bak amk. cuma günü 2 gibi mühürlemişler. borç ödendi falan ama bizim elektrikler pazartesi öğlen 2 gibi açıldı. 3 gün boyunca karanlıkta kaldık. allah'tan hafta sonu başka yerde kaldım da çok sıkıntı yaşamadım. arkadaş bir cenabetlik var ama hadi hayırlısı.

5. yılım doldu yurtta ama bi yandan özgürsün ortamın iyi olursa kral mezun ama o ev sıcaklığını arıyorsun hep v demişken la ni yaprak sarması olsada yesek ha :)

2. üniversitem ilk üniversitede evde kalmıştım sikerim öyle hayatı giren çıkanın belli olmadığı temizlik sorunu olan şey. ayrıca hesaplamalara göre de şu anda kaldığım yurda(özel) yıllık 5.000 ₺ ödüyorum 3 kişilik oda. yemek memek yok haftalıkta 150 ₺ harcıyorum ki fazlasıyla yetiyor artıyor bile bazen(alkolde haftada bir tükediyorum) evde de belki biraz daha fazla olarak çıkıyor hesaplamada... yurtta ping problemi var amk cisco network desteği var download upload müthiş oyun oynayamıyorum amk. her sabah okula götürüp alan servis imkanı ki evde bu yok dolayısıyla derse geç kalma ihtimalini düşürüyor bu da. bir hatun olayı olursa sınıf arkadaşlarım var ihihihi. giriş çıkış saatim sorun değil telefonla arayıp gelmiyorsan izin yazayım diyolar zaten son olarak zonguldak'ta yapabilecek şeyler çokta sınırlıyken zaten eve çokta gerek yok zaten daha doğalgaz yok elektrikli şofbeni sikerim.

Kahvaltıyı cipsle yapmak. Benim için en zor olay buydu. Okul yokken yetişemediğim sonrasında da üşendiğim için, varken de sıraya girmek zor geldiği için hemen her gün öyle geçiştirdim. 4.5 TL boşa gidiyordu o ayrı bir hüzün zaten.

iğrenç insanlar tanıyorsunuz. hayatta bunu yapan var mıdır diye düşündüğünüz her şeyi yapan var.

Koridorda gecenin bir yarısı sevgilisiyle tartışan, sözde sinir krizi geçiren gerzeklerle aynı yurtta kalmak... Al kafasını sürt duvarlara kıvılcımlar çıksın amk

Her gece bir kızın bayılıp ambulans çağırılmasından başka bir sıkıntımız yoktu.

Hayatımda bazı güzel ve en kotu gunlerim yurtta gecti.en güzel günlerim ise öğrenci evinde geçirdigim zamanlardı. Bitmek bilmeyen sıra,sürekli gelen ambulans ve tamamen özgür olamadığın bir alan.

Sabahın köründe katta ki ortak tuvalette kocaman bir bok yığınını gördükten sonra oturup ağlamak. Hayvan bile bunu yapmaz be nasıl insanlar var hayret ediyorum.

çamaşır makinesi bir tane bluz atıp 1 buçuk saatte çalıştıran insanlar görebilirsiniz, çamaşır makinesine yıkamak için bıraktığınız kıyafetleri döndüğünüzde bulamayabilirsiniz, odanıza hırsız girebilir ama koridorda kamera olmadığı için biz bişey yapamıyoruz şuan diyen idarecileriniz olabilir, yan odanız gecenin 3ünde gitar çalıp karga sesleriyle şarkı söylüyor olabilirler ve bunun gibi birsürü nedenim var yurdu sevmemek için

Yemekler ayrı sıkıntı, oda arkadaşlarıyla anlaşamamak ayrı sıkıntı, aile özlemi, dersler, değişik değişik insanlar... Say say bitmez

Bir gün yemekhaneye akşam yemeği için iniyordum ki odadan çıktım. Koridor buram buram bok kokuyordu. Ne olduğunu anlamaya çalıştım. Çünkü bizim katın temizlikçi ablası her gün temizlik yapar etrafı pırıl pırıl ederdi. Merdivene ulaşmak için tuvaletin önünden geçmek gerekiyordu. Tuvaletin önünde baya bok izi vardı ve bu izler uzun uzadıya devam ediyordu. Burnumu kapatıp o izleri takip ettim. 217 numaralı odanın kapısında son buldu. Kapıyı çalmadan içeri girdim. Kızlar bana bakıyordu ben onların bakışlarına aldırış etmeden yerdeki terlikler baktım ve boklu terliği bulup "bu kimin"? "diye bağırdım. Kimse sesini çıkarmadı. Sonra herkes birine bakınca kız kısık Bi sesle" benim" dedi. Ben de acımadan "sen bu zekayla bu yaşa kadar ölmeden iyi gelmişsin, bu koridor bu gece temizlenecek, sabah temizlikçi abla 22 23 yaşındaki Bi insanın bokunu temizlemek zorunda değil" diye kızdım. Onun oda arkadaşları da bana koridoru gördükten sonra bana hak verdiler. Sonra aşağı indim. Haliyle yemek yiyemedim. Sigara içip yukarı çıktım. Kız temizlemeye başlamıştı. Bütün yurda rezil oldu. Bir mal ordusuyla yaşamak zorunda kaldığınız ortam kız yurtlarıdır. Bunun yanında Pasif ve hakkını savunamayan biriyseniz sakın gitmeyin. Sizi ezen sömüren kendini zeki zanneden çok gerizekalı var orda.

20 yaşımda 8 senelik yurt geçmişim var. Bu gözler neler gördü artık yurtları sevmediğim evim sayar oldum. En en zor kısmı bana göre özel alanın olmaması. Ufacık odada 4-6 kişi kalmak can sıkıcı. Ben ki tüm eşyalarımı dolabıma tıkardım. Oysa biz de isterdik üstünde lambamızın olduğu masada ders çalışmayı.

Eminim ki her yurtta yemekhanede ki ablalara bağıran birkaç *** vardır ve ben açlığa katlanirim susuzluğa katlanirim ama onlara katlanamiyorum

Nerdeyse yorumların çoğu yurtlar hakkında olumsuz düşüncelerle dolu 14 yıllık yurt hayatım var arkadaşlar yurtlar sadece olumsuzluklar içermez bir çok güzel yönleride var hele o arkadaşlıklar o geçen güzel zamanlar yurtta başlayan aşklar kavgalar hepsi o kadar güzel ve tatlı anlar ki size anlatamam hele de benim gibi hiperaktif ve haşere bir çocuksaniz yurt daha muhteşem bir hal alıyor :))

Yurtta kalması değil de eve dönmesi sıkıntılı bir durumdur. Yurtta kalmanın hayatımdaki en önemli etkisi artık hiçbir yere ait olmadığım hissini yaşatması. Eve geliyorum misafir gibiyim yurda gidiyorum zaten en başından gidiciyim. Bildiğiniz yersiz yurtsuz olup çıkıyoruz bir anda. Kısaca yurtta survivor evde mülteci hayatı yaşıyorum.

ulan 10 kilo verdim 10 o aptal yurtlar yüzünden. sıcak suyla duş almak nedir, pirincin pişmişinin tadı nasıldı unutmuştum. pis cimri yurt sahibim bi gün yemek listesine pide yazmış ama nası havalara uçuyorum (bi de çok yorulmuştum, akşam olsa da pide yesem diye bekliyordum) heyecanla yemekhaneye indim bi baktım ki meğer pide hamurunun içine kara lahana +peynir koymuşlar. kalbim kırılmıştı. pideyi de içinde kıyma varmış gibi hissederek yemiştim.

ben yurttaki kızlardan hiç çekmedim allah var. yurt müdürü olacak haysiyetsizden çektim. vardır ya böyle kız çocuklarını değersiz gören, sevmeyen tipler. heh, bu düdük de onlardandı. ilk birkaç ay hiç sorun yaşamadık çünkü ben bu düdüğü hep görmezden geliyordum. bu da zannediyordu ki ben kendisinden korkan, pısırık, vur ensesine al ağzından ekmeği bir tipim. siz burda satır satır yazdığıma bakmayın reelde insanlarla iletişim kuran bir insan değilim, sevdiğim insan yoksa ortamda ki sevdiğim insanlar her daim sınırlıdır. neyse, ben bu adama her ay ödeme yapıyorum, adam bana ödeme aldığına dair kağıdı vermiyor. bir ay geçti iki ay geçti, oldu dört ay. babam dedi ki kızım al izin verme geçiştirmesine, yarın bi gün yoo ben almadım derse kanıtın olmaz. dedim haklı adam. indim istemeye, diğer ay dedi. dedim bakın dört ay geçti, babam da soruyor falan. şöyle bir ters ters baktı, benim kafamı bozma kızım, diğer aya dediysek diğer aya, senin baban kaydına dahi gelmedi ne konuşuyo ordan dedi. anam, sen benim babama laf mı söylersin bıyıklı göt diye ben bi vurdum oturduğu masaya. senin gibi oturmuyo o insanlar kıçlarının üzerinde, benim babam çalıştığı için gelemedi, benim anamın babamın hakkını yedirmem lan sana diye bir bağırdım. ne oluyoz demeden, aradım babamı. nasıl bağırıyorum, bu şerefsiz kayda bile gelmedi senin baban diyo bana diyorum. rezil ettim tüm yurda. babam dedi kızım ne sinirleniyosun, aç bakayım hoparlörü. açtım hoparlörü, gayet sakin bir sesle adama şunları dedi: evet, kaydına gelemedim, çalışıyordum izin alamadım ama yarın sabaha uçak biletimi alıyorum, oraya geliyorum, o yurdu senin götüne sokacağım. gelmedik diye sahipsiz mi sandın sen benim kızımı dedi. hemmen geri vites. anında verdi kağıtları ödeme aldığına dair. çok zor değilmiş dimi, dedim çektim gittim. ertesi gün de izmir'e döncem, sömestr tatiline girdik. oda arkadaşlarımı çağırmış ben gidince ardımdan psikopat, deli diye saymış pezevenk. dedim on beş gün sonra görüşücez. izmir'den döndüğüm gibi odasına girdim. 60 yaşında adam utanmadan dedikodumu mu yaptın sen diye bir daha kavga ettim. dedim psikopatım lan var mı, ya o çeneni kapayacaksın ya da beni bu yurttan kovacaksın. hiç çıkarır mı? sesini kesti hemen. bıyıklı göt.

Yurt hayatım genel olarak çok iyiydi. Yurt yönetimi bizim için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Problem öğrencilerde. Kendi evlerinde asla yapmayacakları şeyleri ammaaan biz temizlemiyoruz, biz ödemiyoruz kafasıyla istedikleri gibi yapıyorlardı. Yazık, günah. Mutfağı leş gibi bırakıp sabah annesi yaşındaki kadına temizletiyorlardı. Hangi bölümü, nerede kazanmış olursa olsun önemli olan bir insan yetiştirmek. Sevgili aileler, lütfen insan olma evresini tamamlamamış evlatlarınızı yurtlara göndermeyin. Sonra olan bize oluyor.

Özellikle kız yurdunda sevgilisinden ayrılıp kriz geçirenler ve bavul bavul eşya getirip heryere tıkıştıranlar beni çileden çıkarmaya yetiyor da artıyor

Üniversitemi 2 yıllık önlisans okuyarak bitirdim son sınıfta yurda kaydoldum ilk dönemde abimle birlikte öğrenci memur evi hayatı geçirdim. Derken abim başka yere atandı ve yurda çıkmak zorunda kaldım. İlk zamanlar zar zor tek başıma hallederken oda arkadaşımla samimi olmaya başladım derken çok daha fazla samimi olduk yediğimiz içtiğimiz artık birdi aynı saatte uyur aynı saatte uyanırdık. Yurt yemekleri bilirsiniz çok kötüdür. İnanın o kadar kötü oluyordu ki her akşam farklı öğün gelse de yesek diyorduk ekmek alıyorduk odamıza evden getirdiğimiz reçele banarız diye. Bi gün ikimizde erkek arkadaşlarımızla kavga etmekten yemek vaktini kaçırmışız ikimizde ağlıyoruz onlara sinirden dedik gidelim bari ekmek alalım çöpe atacakları ekmeklerden abla zorla bir tane verdi odaya geri geldik o tek ekmeği hiç yarıya bile bölmeden bi ucundan ben bi ucundan o koparan kopara reçele banıp yedik. Ekmek bitince ağlamaktan kızarmış gözlerimize bakıp güldük. O günden sonra söz verdik birbirimize bi ekmeği bölüştük karnı doyan düşman olmasın asla dedik. Şuan hayatımda çok güzel bi konumda kendisi canımın içi dostum. Aç kaldığımız bazı gecelerde ise son kyk burslarımızla aldığımız cips fıstıklarımız.. Bayılırdık artık açlıktan her öğün onu yemekten ondan bile soğuduk. Korona bizi ayırmasaydı çok daha güzel günlerimiz olacaktı ama ben mezun oldum.. Neyse ki dostluğumuz her daim yaşayacak.. Yurtta kalmak hem çok zor hem de en güzel dostlukların kurulduğu yerler en güzel anılar en güzel sohbetler. Öğrenci evinden çıkıp yurt hayatı yaşamayı öğrenmeli bence herkes.. Neyse fazla konuştum yeterli :)

Aile evinden her türlü daha iyi en azından kafanız rahat oluyor

İstediğin zaman istediğin hiç bir şeyi yapamazsın mesela gece kafan atar bi çıkayım hava alayım dersin çıkamazsın ya da biraz fazla dışarda durmak istersin fakat yurdun son giriş saati vardır ve dışarda istediğin gibi takılamazsın

en çok deli olduğum gece iki uyuyorum sabah dersim var oda arkadaşımın pubgde öldüğü için bağırmasına uyanışım öldürmediğime şükretsin yazarken sinirlendim

saygısız bir oda arkadaşı. Eğitim görmemiş kendi pisliğini temizlemekten aciz kat arkadaşları. ( tuvalet, banyo vs.) yemeklerdeki gereksiz yağ oranı. Yurdun servisinin olmaması sonucu her gün 3 kmlik bir yokuşu çıkma. İstediğin zaman hava almak adına dışarı çıkmana izin verilmemesi. Özgürce abur - cubur yiyememe ( ben bir şey yiyorsam karşımdakine ikram etmezsem vicdanım rahat etmez, cips gibi şeyleri paylaşmayıda pek sevmem) 1. öğretimler uyurken, bağırarak batak oynuyan 2.öğretim okuyan andavallar. Eşyalarınızın her an çalınma riski. ve daha neler neler, tecrübelerimden kısa bir alıntıdır.

Su ısıtıcısı. Ciddiyim ya, ne istiyorlar bizim bu Su ısıtıcılarımızdan? Tam 5 kez aldım beşinide kaptırdım. Yurdun bodrumunda onlarca var bir gün girip patlatıcam orayı. Çay da mı içmiyah:)

yalnızlığınıza düşkün biriysen yurtta kalmanın en zor yanı yalnız kalamamak mesela en özel yer olan odanı geri kalan üç erkekle paylaşmak zorunda kalıyorsun. Canım sıkıldı biraz yalnız kalayım dediğinde bunu odana kapanarak yapamıyorsun etüte geçim diyosun orda çiğköfte partisi düzenleniyor, bahçeye geçip kafa dinlemek istiyorsun ama orda da metrekareye on erkek düşüyor yurttan çıkıp kafa dağıtayım diyorsun bu defa da giriş çıkış saatlerine takılıyorsun. Bunlar bana ağır gelen şeyler belki de hep evde kaldığım için alışamıyorumdur. Tüm bunlar dışında yurt hayatı bence çok güzel ve eğlenceli en samimi dostlarım hep yurt sayesinde oldu

(bkz: gorsel)

Hangisinden başlasam bilmiyorum ama en son yaşadığımı söyleyim okuldan geldim, şarjım bitmiş tüm katın prizlerinde elektrik kesilmiş ve şarjımı alt kattaki odalardan birinde doldurdum..

Vize ve proje teslim zamanlarında sinir krizi geçiren, şizofren oda arkadaşlarımı bana hatırlatan başlık. Amanın ne zor zamanlar geçirmişim yahu.

Yalnız kalamamak. Kalabalığı bir o kadar severim ama insan bazen yalnız kalmalı.

beni en çok zorlayan durumu söylemek istiyorum. dün okuldan geldim çok acıkmıştım, hani okuldan eve gelirsiniz de eve girdiğinizde yemek kokusu alırsınız, kendinizi ait hissedersiniz ya aynısını yaşamak güzel bir yemek yeme ümidiyle yemekhaneye indim. tek başımaydım. makarna ıspanak ve tatlı aldım. geçtim oturdum yiyorum. yemekler o kadar soğuk ki sanki hiç ısıtılmamış tuzsuz ve yağda yüzüyor bildiğiniz. yemek yerken ağlamaya başladım, tutamadım kendimi, annemin yemeklerinden ev yemeğinden yemek istedim. her gün neredeyse bu durumla karşılaşıyoruz en azından bir yemeğimi sıcacık yiyeyim.

3 yıl tam devlet Kyk yurdunda kalmış biri olarak söylüyorum, bütün yurt zorluklarını unutun. Tamamen o okulu kazanana kadar nasıl heyecanlı olduğunuzu düşünün hep. Çünkü bu düzelmeyecek talihsizliğe takılıp, hayallerinizi es geçmeyin. Biliyorum o soğuk yağ içinde yüzen yemek, pis odalar, saçma kurallar, aileden uzak olmak, yurttaki arkadaşlarınızın bazılarının salaklıkları gibi zorluklara katlanmak çok iğrenç. Daha kolay olabilirdi ama bitiyor inanın. Bitince o küçücük odada market kurabiyesiyle karnınızı doyurduğunuz günü bile özlüyorsunuz...

Önceden 4 kişilik odada kalıyordum. Şimdi neyseki tek kişilik odada kalıyorum. Bana göre en büyük sorun ben haricindeki diğer 3 kişinin dağınık, duş almayan gürültücü, bir türlü uyumak ve uyanmak bilmeyen insanlardan oluşmasıydı. Şimdi tek kalıyorum ama nası rahat bi bilseniz gece 2 de azer bülbül sesi ile uyanmak zorunda kaldığımı düşününce tek kişilik oda nimet nimet

Bi sürü insanla aynı odada kalmak kendine ait hiç bi şekilde alanın yok. Yemekleri kötüyse yapacağın hiç bi şey yok. Düzenli ve disiplinli olmalısın. Sevmediğin insanlar olabilir ve her yerde görürsün. Genellikle pistir. Oda arkadaşlarınla anlaşmazsan dünyanın en berbat yerinde hissedersin. Güzel yönleri de vardı tabi eğlenceliydi. 4 sene devlet lise yurdun da 2 sene de üniversite yurdunda kaldım artık bi arkadaşımla aynı yerde yaşamak istemiyorum mesela bende bıraktığı tek etki bu

kyk yurdundayım. bu yıl yemek porsiyonları o kadar az ki. canım yurdumun güzide çalışanları covid önlemi diye yemekleri plastik tabldotlarda veriyor hatta plastik çatal ve kaşık kullanıyoruz (hep yalan söylüyorlar bulaşık çıkmasın işimiz daha kısa sürede bitsin diye öyle yapıyorlar) 13 tl ile tavuk sote, salata ve ekmek alabildim. annem sürekli hep katı yeme çorba da ye diyor. yedim anne diyorum ama para çorbaya yetmiyor ki.

Tek başına oturacak bi yer asla bulamıyorsun. Ben kimseyi görmek istemediğimde banyoya girip telefondan 101 atıyorum. Evet kimseyi görmediğim tek alan banyo.