oturduğum yerde,savaştan kaçıp ülkemize sığınan ıraklı türkmen çocuklar var.
geçenlerde marketten birkaç sebze alıp eve dönerken karşılaştım bu çocuklarla ilk kez.
elimde ki domates poşetinden birer domates verdim herbirine.bakın sadece birer domates verdim diye herbirine o günden beri nerde beni görseler bana sarılıyorlar.
sevgi sözcükleri yağdırıyorlar,beni öpücük yağmuruna tutuyorlar deyimi yerindeyse.
küçücük,hiç tanımadığın çocuklar tarafından da olsa sevildiğini hissetmek, birileri tarafından önemsenmek güzel hissettiryor insana.bu nasıl bir aidiyet duygusu,bu nasıl bir sadakat,bu ne saflık,bu ne iyi niyet diyip duruyorum kendi kendime.
sözde olgunlaşmış,güya bedenen ve zihnen gelişmiş insanları ve bu çocukları tanıdıkça daha çok seviyorum bu bıcırıkları.