kimseye söylemediğim en büyük korkum, annem 28 yaşıyla ilgili bir anı anlatmıştı. bi ona dedim 28 çok korkunç geliyor bana, o da korkunç zaten demişti.
gün geçtikçe büyüyor olmak beni çok korkutuyor, daha dün okul çıkışı dal sigara alıp içiyordum. şimdi öğüt veriyorum birilerine sigaraya başlama sakın diye.
kardeşim büyüyor, daha dün ben bu çocuğa çarpım tablosunu öğretiyordum. şimdi benim boyumu geçti.
en kötüsü de yaşlanmanın önüne geçmek mümkün değil. 25'ten sonrası korkunç, 30'dan sonrası daha korkunç. düşündükçe delirecekmiş gibi hissediyorum.
ama düşündükçe fark ediyorum ki asıl korktuğum şey yaşlanmak değil, hayallerimi gerçekleştiremeden yolun yarısına gelmek. sonra da hayallerime -beni hayata bağlayan en büyük şeylerden birine- vakit ayıramamak.
benim bi listem vardı, 25'ten önce 25 diye. geçen eski defterlerimi karıştırırken denk geldim. 25 maddeden 3 tanesini yapmışım sadece, insan düşünüyor sen istediğin şeyleri yapmıyorsan niye yaşıyorsun kızım, ne yapıyorsun sen diye.
biri beni bi yere çağırdığında bazen şey derim dalgasına, bizden geçti artık o işler. benden o işlerin gerçekten geçeceği bir gün olacak ve bu çok korkutucu. geçmemesi için elimden geleni yapacağım ama 1 yıl önceki kendimle bile aynı değilken 10 yıl sonrakiyle nasıl olurum hiç bilmiyorum. bu da çok korkunç, belirsizlik. keşke 10 yıl sonraki kendimde konuşup, akıl alabilsem.
yine de kendimi biraz da olsun tanıdığımı düşünüyorum ve ne kadar inatçı olduğumu çok iyi biliyorum, eminim korkularımın gerçekleştiği zamanlarda bir çare bulacağım bu korkuma.
but I feel I'm growing older