yaşlanmak

hüzünlendirir.

eve olan bağlılığın artmasıdır.

etkisini hissettirmeye başlamış olandır. geçen gün ekmek almak için fırına gittim. 5-6 yaşlarındaki bir sıpayla aynı anda girdik dükkana. ekmeği alırken bir karışıklık oldu. fırıncı kasadan iki ekmek çıkarıp, kağıda sararken, bana bakarak "yakışıklı da pek gürbüzmüş" falan dedi. ne demek istediğini kavramaya çalışırken, "senin oğlan değil mi abi?" diye esas soruyu patlattı. evlenmeden, o dakika nur topu gibi, topaç gibi bir çocuk sahibi olmayı başardım. hiç üstelemeden de sahiplendim hemen çocuğu. "okula başlayacak seneye amcası" diye geçiştirdim. fırından çıkınca da oturup, ağladım. annem hala beni "paşa oğluşum benim" diye seviyor lan, ne baba olması. sensin baba.

(bkz: ceza'nın yaşlanması)

birey ve grup dersimize gelen hocam "yaşlılık yaş almaktan kaynaklı bir durumdur" demişti. aynen öyle....

(bkz: düzen böyle napim)

ulan gencligimin baharinda kalbim kurudu, cigerim soldu. mumkunse daha da yaslanmis hissetmeden olme taraftariyim.

yaşamakla alakalıdır. ama öyle hayatlar vardır ki sadece biter. boktan bir film gibi. sonu ezbere bilinen berbat bir dizi gibi. sadece biter. babam hayatı 80 yılda çözdü. daha bu akşamüstü farkettim. ben ise yaşlanmayı bileli ve ölümü hissedeli nereden baksan en aşağı 10 yıl oldu. o gün bu gündür ölümü düşünmediğim tek bir gün yok. hayat omuzlarımda bir yük. ve ben o yükle yaşıyorum. yaşlanıyorum.

insanlar genel anlamda yıllar sonraki o ihtiyar hali anlatmak için kullanırlar bu kelimeyi ama her geçen saniye bile yaşlanıyoruz ve geri dönüşü yok bunun. çoğumuz istemeyiz yaşlanmayı ama kaçınılmaz bir sondur ve bence o zaman da alınması gereken tatlar öğrenilmesi gereken tecrübeler vardır mutlaka hayatta.

bence yaşayamamakla alakalıdır. yirmi yaşımda ve birkaç yıldır bezmiş ve yaşlanmıs hissetmemin bir sebebi olamaz yoksa.

döllenme ile ölüm arasında geçen süreç.

karı istiremden, çocuk istireme; sonrasında çocuk istiremden, gelin istireme; ve son olarak da gelin istiremden, torun istireme geçiş sürecidir.

bu sabah annem uzun bir süre kocasının yüzünü inceleyip gülerek: -hayret sakallarında birkaç tane siyah görüyorum. dedi. babam tebessüm ederken biz de sırıttık. aynı kadın seneler önce; -hayret sakallarında birkaç tane beyaz görüyorum. deyip hem hüzünlenmiş hem karşısındaki adamı kederlendirmişti. biz de olayın ehemmiyetini henüz kavrayamayacak yaşlarda olduğumuzdan o sırada gülen kimse olmamıştı, eminim. bizimkiler yaşlılığa çabuk alışmış, hatta kendisiyle dalga geçer olmuş. tanrı her konuda ve durumda ebeveynimden çok belirgin farklarla ayrılan, anne babama hiç mi hiç benzemeyen bana, en azından şu hususta tıpkı onlar gibi dik durmayı, güçlü olmayı, hayatı bütün zorluklarına rağmen kucaklamayı nasip eder umarım. kaçınılmaz olanı kabullenmekten başka çare yok.

yanınızda sevdiğiniz adam/kadın varken gerçekleşiyorsa muhteşem bir durumdur

daha 51 yaşındayım millet ihtiyar diye sesleniyor yav. yaşlanmak böyle bi şey mi.

biz dün akşam çiğ köfte yedik söylemesi ayıp ama biraz acıydı annemle babam az yedi biz tabi kardeşlerimle 2 dürüm yediğimi hatırlıyorum sabah kalktığımızda bizde bişey yok annemle babam mideleri ağrıyormuş bi kaç sene önce her akşam yerdik ama kimse bişey demezdi gözümün önünde yaşlanıyorlar bu acı verici

gençlik bir hayat evresi değil, bir akıl halidir. yıllar cildi buruşturabilir, ama ruh ancak heyecanların bitişiyle buruşur. insan kendine olan güveni kadar genç, kuşkusu kadar yaşlı, secareti kadar genç, korkuları kadar yaşlı, umudu kadar genç, bezginliği kadar yaşlıdır. hiç kimse fazla yaşamış olmakla yaşlanmaz. insanları yaşlandıran ideallerinin bitmesidir. kalbi sevdikçe, neşe duyduça, güzellikleri fark ettikçe, beyni yeni şeyler keşfettikçe herkes gençtir. insanlar yaşadıkça yaşlandıklarını sanırlar, halbuki yaşamadıkça yaşlanırlar. insan yaşlı olduğunu düşündüğü gün yaşlanır. (alıntıdır) kendimi avutmakta kullandığım yegane yazı bu, ama sanırım 100 yaşındayım.

allah günah yazmasın ama çok zoruma gidiyor. gözlerinin önünde yaşlanıyor vücudun ve elinden hiçbir şey gelmiyor, öylece izliyorsun. tadını çıkarmaya çalıştığımız kadar çıkarıyoruz ama biliyoruz ki 20-30 yıl sonra enerji kalmayacak, ağır ağır işleyecek her şey belki de çoğu duyguları kaybedecez. aklıma geldikçe ya da yolda yaşlı bir amca/ teyze görünce, hüzünlenip sigara yakarım hep. çok zor çok...

büyümeden yaşlanıyorum daha acı ne olabilir ki?

insanın çocuklarının büyüyüp anne baba olduğunu görmesi çok güzel. ama bir yandan da güçten düştüğünü, başkalarına muhtaç olmaya başladığını görmek çok üzücü. allah uzun ömür versin denilir fakat ben ihtiyaçlarımı karşılayamayacak kadar yaşlanmak istemiyorum.

hissediyorum yavaştan yavaştan bu duyguyu. ömür bir akşam güneşi, baktıkça baktım ağladım.

hissediyorum bunu. 18 sene 5 ay olmuş gözümü açalı. gözümü ne zaman açtığımdan çok kaç kere kapatıp açtığımı irdeliyorum. bir başkasının benim yaşımda yaşadıklarını dinliyorum. yaşadıklarından mütevellit daha sonrası ve yaşayacaklarını. yaşıyorlar cidden. hissediyorum bunu ama, öyle çok görüp geçirip değil. görüp geçiremediğim, yaşayamadığım için; yaşlandığımı hissediyorum. ki hala kozasından çıkmamış bir kelebeğe göre hala yaşlıyım. biraz hareket etmeliyim.

gün geçtikçe yaşlandığımı hissediyorum, oysa 24 yaş ne ki... :(

yaşlanmak: günlerdir düşüp, sorguladığım durum. kendime bile tam itiraf edemiyorum lakin sanırım yaşlanmaktan fazlasıyla korkuyorum. ölümden korkmadığım kadar, yaşlanmaktan, bir kenarda yalnızlığıyla baş başa kalacak olan bedenimden şimdiden korkuyorum. üzülüyorum aynı vakit. düşünüyorum... düşünüyorum... bugün hayatımın 6431. günü ve ben yaşlanmayı düşünürken, korkularımla boğuşuyorum.

bugün de yaşlandık çok şükür. :d

30 dan sonra insanı bedenen ikna eden durum. dökülen saçlar ve dişler, kronik rahatsızlıklar, eklem ağrıları, doktora daha fazla merhaba demeler ile sen olmaya başlıyorsun diyen olgu.

bugün ehliyetimi kaç yaşında aldığımı sorduklarında liseyi bitirince dedim ve hemen arkadan bir süper zeka ''yani on yıl önce ehhehehe'' esprisini patlattı. yaşlanmak bu değil. :(

iteliyorlar arkadan zorla büyüyoruz, ben değil yaşlanmayı 20 yaşında olacak olmayı bile sindiremiyorum. şu son 6 ay geçmesin be.

hastalık. (bkz: zamana yenik düşmek). (bkz: deforme olmak)

hani tiyatro, sinema için “insanı; insana, insanla anlatma sanatı.” derler ya bu eylem de tam olarak buna benzer bir konumda ama zıt olarak. insan insana bakarak değil de, yalnızca kendine bakarak kabullenebiliyor bunu. şöyle ki, bir insan yaşlandığını kabul edene kadar asla başkalarının yaşlandın demesini ciddiye almıyor. yaşlandığını fark ettikten sonra da başkalarının “yok be daha gençsin” demesine ikna olmuyor.

düzgün olursa kanseri engelleyen eylem :) tabi ben hücre yaşlanmasından bahsediyorum. eğer hücreler olması gerektiği gibi yaşlanırlarsa kanserleşmezler ve sıkıntı olmaz. yaşlanma aslında bir nevi kanseri engelleyen bir mekanizmadır hücre için. görüyor musunuz ne kadar kötü görünen, büyük görüntüye bakıldığında kimsenin istemeyeceği bir durum aslında küçük görüntüde ne kadar iyi?

hamamda memelerimi omzuma atıp altını kese yapmak istemiyorum

"yaşlanmanın, yüzümüzden çok aklımızda buruşukluklar yaratacağından korkarım."

kendimi nuh'un rivayet edilen yaşıyla yarışıyor gibi hissediyorum..

buraya çok içten gelen bir entry yazacaktım. o sıra telefona bir mesaj geldi daldım gittim ne yazacağımı da unuttum. bedenen hala genç sayılıyorum ve bu durum uzun yıllar böyle devam edecek gibi gözüküyor ama ben biliyorum şimdiden. bok gibi yaşlandım anasını satayım. hiç böyle bir yaşlanma süreci hayal etmemiştim. bir aptal gibi yaşlanmayacağıma söz vermiştim kendime. halbuki şu sıralar tam da aptal yaşlı bir orosppu çocuğu gibi hiçbir beklentim, enerjim, hevesim yok. bok gibi, bir aptal gibi yaşlanmışım şimdiden. bazı şeyler çok canımı sıkıyor. hani birisi gelip silah doğrultsa merminin öldürecek şeyler bulması epey zaman alacakmış gibi hissediyorum. bu canımı çok sıkıyor.

bir önceki sene yaptıklarınla şu anda yaptıkların arasındaki enerji farkıdır.

anladığım kadarıyla; orta yaş ve sonrasındaki her adımda, gençlerin elindeki zamana, imkana ve diriliğe imrenmekle geçiyor ömür. vakti zamanında burada şöyle bir itirafım olmuştu; "(genellikle) bir daha hiç görmeyeceğimden emin olduğum insanlara, yaşamak istediğim hayatı yaşıyormuş gibi davranırım. kendimi onlara çok güzel lanse ederim. ibret vermektense umut vermeyi tercih ederim. çünkü o kişi, karşısına çıkan hemen hemen her insandan ibret alabilir ama umut alamayabilir." bugün bunu yine yaptım.. . söylemesi ayıp sürücü eğitimi alıyorum kısa zamandır. her şey iyi hoş aslında da debriyajla aram her zaman limoni olmuştur. onunla barışmaktı gayem. başardım da. şimdilerde gayet sevişiyoruz. neyse. bugünkü eğitmenim 40'larının başında çıtı pıtı bir hanımefendiydi. hobilerimizin uyuşmasıyla güzel de sohbet ettik. bir ara kadın "kız arkadaşını da alır şehir şehir turlarsın artık :d" gibi bir latife etti. üstte bahsettiğim prensibim gereği "ne manitası ya koronavirüsü varken?" demedim haliyle. kontra atak bir şakayla konuyu başka yere çektim. ve fakat; entrynin girişinde saydığım unsurlar gereği kadının bana imrendiğini hissettim. not: her yaş başka bir güzelliktir. çok da şey yapmamak lazım.

Son aldığım yaştan sonra kendimi acayip yaşlanmış hissediyorum. Aslında bu durumun yaşımla değil küçüklük hayallerimle alakalı olduğunu biliyorum. Hani herkesin küçükken şu yaşımda şurada olurum şunu yaparım diye bir hayali vardır. İşte ben tam şu an o yaşımdayım ama hayallerimin, isteklerimin hiçbirinin gerçekleşmediğini görüyorum. Bu beni bir miktar üzüyor ve yeni yaşımı kabullenememe sebep oluyor, bir miktar da yaşlanmış hissetmeme. Böyle artık hiçbir şeye hevesim kalmamış, bu dünyada zamanımı doldurmuş gibi hissediyorum. İşte bazen insanı bulunduğu yaş değil de düşündükleri yaşlı hissettiriyor.

her an her saniye gerçekleşen eylem..

25 yaşında olmama rağmen tamamen hissettiğim durum. Yaşam enerjim tamamen tükenmiş durumda. Şu an için ananemle aramda hem ruhen hem de fiziken hiçbir farklılık göremiyorum. Akşama kadar yatıyorum. Tamamen halsiz, bitkin, bıkmış şekilde öylece zaman geçirmeye çalışıyorum.

Bugün benim doğum günümdü. Sevenler sağ olsunlar yalnız bırakmadılar. O gitti diğeri geldi, pastalar geldi, mumlar üflendi, bir senei devriye daha oldu ömrümüzde. Geçen seneden bu seneye çok şey değişti. Biraz daha yaşlandım en başta. Çok ağladım, az güldüm, çok hastalandım, ölümün kıyısında dolaştım uzun bir müddet, ilaçlara ve yatağa bağımlı kaldım, sevdiklerimi kaybettim, kimseyi kazanmadım. Yaşadığım şehri değiştirdim, çalışma şartlarımı değiştirdim, evliliğin kıyısına geldim, geri gittim. Hatalar yaptım, affedildim, daha fazla affettim. Borcum biraz daha arttı, kazancım biraz daha azaldı. Düştüm, kalktım, düştüm bir daha kalktım. Çok şey bitti ama çok şey de başladı, ben bitenlerde kaldım. Düşmanımdan çok dostum oldu her zaman ve iki amacım oldu hayatımda: dokunduğum insanlarda iyi izler bırakmak ve kimsenin güvenini boşa çıkarmamak. Bu sene de bunu başardım her şeye rağmen. Ben hayatımın sonuna kadar da böyle olacağım. Ağzıma sıçtılar ama yine de böyle olacağım. Doğru bildiğim yoldan şaşmayacağım. Ölürken mesela, birileriyle olmasam da "ben kimseye kötülük yapmadım" rahatlığıyla öleceğim. Değer bileceğim, değer göstereceğim, taktik yapmayacağım, sevdiğimi, özlediğimi söyleyeceğim, mutlu olmaya ve etmeye çabalayacağım, ihanet etmeyeceğim. Karşılığında da bunları bekleyeceğim. Aynı yerden iki yüz elli defa daha kırsınlar yine de fark etmez. Bunları yapıp bunları bekleyeceğim. Son olarak da: her şey başlarken bitmiştir aslında. Seneye yazar mıyız başka satırlar muamma ama... neyse dileğimiz saklı kalsın.

kimseye söylemediğim en büyük korkum, annem 28 yaşıyla ilgili bir anı anlatmıştı. bi ona dedim 28 çok korkunç geliyor bana, o da korkunç zaten demişti. gün geçtikçe büyüyor olmak beni çok korkutuyor, daha dün okul çıkışı dal sigara alıp içiyordum. şimdi öğüt veriyorum birilerine sigaraya başlama sakın diye. kardeşim büyüyor, daha dün ben bu çocuğa çarpım tablosunu öğretiyordum. şimdi benim boyumu geçti. en kötüsü de yaşlanmanın önüne geçmek mümkün değil. 25'ten sonrası korkunç, 30'dan sonrası daha korkunç. düşündükçe delirecekmiş gibi hissediyorum. ama düşündükçe fark ediyorum ki asıl korktuğum şey yaşlanmak değil, hayallerimi gerçekleştiremeden yolun yarısına gelmek. sonra da hayallerime -beni hayata bağlayan en büyük şeylerden birine- vakit ayıramamak. benim bi listem vardı, 25'ten önce 25 diye. geçen eski defterlerimi karıştırırken denk geldim. 25 maddeden 3 tanesini yapmışım sadece, insan düşünüyor sen istediğin şeyleri yapmıyorsan niye yaşıyorsun kızım, ne yapıyorsun sen diye. biri beni bi yere çağırdığında bazen şey derim dalgasına, bizden geçti artık o işler. benden o işlerin gerçekten geçeceği bir gün olacak ve bu çok korkutucu. geçmemesi için elimden geleni yapacağım ama 1 yıl önceki kendimle bile aynı değilken 10 yıl sonrakiyle nasıl olurum hiç bilmiyorum. bu da çok korkunç, belirsizlik. keşke 10 yıl sonraki kendimde konuşup, akıl alabilsem. yine de kendimi biraz da olsun tanıdığımı düşünüyorum ve ne kadar inatçı olduğumu çok iyi biliyorum, eminim korkularımın gerçekleştiği zamanlarda bir çare bulacağım bu korkuma. but I feel I'm growing older

Bilmiyorum ama aynaya bakarken sırıtmaya korkar oldum. Gözlerimi kısarken içim sızlıyordur. Yıllardır sıcağın altında çalışmaktan göz çevrelerim kalıcı bir yanıklığa teslim olmuş durumda. Buda yavaş yavaş korkutuyor beni.

yaşlanmanın da anasını sikeyim.

bak tatlıdan da ye gençsin sen başlığına entry girdiğimde 21 yaşındaymışım... (#2194836) bu entryi gördüm bu başlıkta.. evet, 8 sene olmuş. koskocaman sekiz sene. neler oldu neler. hayatımın en uzun ilişkisini yaşamışım, ikinci üniversitemi okuyorum, üç sene bir işte çalışmışım, hayatımın en büyük pişmanlığını yaşamışım, kendime kızmışım, kendimle kavgalar etmiş, kendimden nefret etmişim, kendimi sevmişim, kendimi çok sevmişim, hayatımın en büyük travmasıyla14-15 sene sonra yüzleşmişim, atlatmaya çalışmışım, izlerinin geçmeyeceğini bile bile atlattığıma inanmışım, çok okumuşum, bazen yazmışım, nefes aldığım için kendimi şanslı hissetmişim, kendimi anlamışım, değişmiş hatta değiştirilmişim, evlenme kararı almışım... neler neler. 17 yaşındayken kendimi 50+ yaşında sanarken, 26 yaşındayken kendimi 17 yaşında sanıyorum. yaşlanmak... en çok korktuğum şeydi. en önemlisi artık korkmadığımı fark etmişim.

Sevdiğim kişiyle geçirmeyi temenni ettiğim evre

Tanıdığın küçük çocukların evrilip okul çağına geldiğinde "Bunlar hangi ara bu kadar büyüdü ya?" cümlesini kurdurup onca zamanın nasıl geçtiğini sorgulatan olay.

Yaş almış olmak değil de ruhen kendimi çok yaşlanmış hissediyorum. Sanki böyle bitmişim tükenmişim gibi.

Çok korkuyorum. Bırakın 70 80leri 30lu 40lı yaşlardan bile korkuyorum. Hep 20lerimde olmak istiyorum. Ama bir o kadar gariptir ki her geçen sene kendimin daha farkına varıp hayatımı daha kaliteli yaşıyorum. Her yaşın bir güzelliği vardır sözüne gerçekten inanmak istiyorum ama bir yandan da gençliğim benden alınırsa ne kalır geriye diye düşünmeden edemiyorum.

en çok korktuğum durumdur. ileri yaşlarda içimde hala yapacak şeyler olacağını biliyorum ancak onu yapacak gücüm olmayacağı için korkuyorum. sağlık sorunları, yalnızlık, 0 enerji... düşündükçe üzüyor. bir de otobüste gençlerin sana yer vereceğini düşündükçe bir kötü oluyorum bak.