günlük

Babamın dayısı parkinson hastasıydı ve iyi duyamadığı için çok konuşmazdı. Sürekli merceklerle gazete okur bir seyler yazmaya çalışırdı. Vefat ettiği gün gömdükten sonra odasını topluyorduk ve günlüklerine denk geldik. Anlatamadığı, yapmak isteyip yapamadığı her şeyi oraya yazmıştı. Biz onu dinlemiyor, ilgilenmiyor sanıyorken o konuşulanları ve orada söylemek istediği her şeyi yazmıştı. 30 lu yaşlarında şiddetli baş ağrıları yaşadığı için bir hastaneye gitmiş fakat herhangi bir tanı konulamamış. O güne dair yazdığı tek şey ise “Başım çok ağrıyor. Ya ölüyorum, ya çıldırıyorum.” O günden sonra günlük tutmak daha bir zor geldi.