(bkz: covid-19) sürecinde tecrübe edindiğim durum.
yani evde, -bir şirkete gitmişsiniz gibi- belirli mesai saatleri arasında işe başlayıp bitirme durumu.
normalde kendimi iyi hissetmiyorsam, evde bir işim varsa nadiren gerçekleştirebildiğim bir durumdu. yani çalıştığım yer bu konuda esnekti o yüzden ara ara bunu yapmak pek keyifli oluyordu. pijamalarımla salona uzanıp müge anlı izleyerek analiz yazabiliyordum. şimdi zorunlu olunca fenalık geldi, adeta nefret ettim.
ilk hafta normal bir sweatshirt tayt ikilisi ile başlıyordum mesaiye. baya işe gidiyormuş gibi saçımı makyajımı falan yapıyordum. (görüntülü görüşmeler ve beynimi işteyim diye kandırayım düşüncesi ile) artık onu da saldım. altımda şort üstümde uyku tişörtü saçlarım tepeden toplu kameralara el sallıyorum kfsdfghj.
"sürahi sitede bug var, çok büyük bi hata aldık" diye geldiklerinde "allahımmmm nerrrdeeeeeee" diye yaygara kopartıp kalp krizi geçiren ben, şimdi ojemin ikinci katını sürüp "he yollayın bi bakim" diyorum. klfhdhfjk.
"program yandı, mahvolduk, acil ilgilenebilir misiniz" temalı mailleri okuyup kendime güzeeel bi türk kahvesi yapmaya gidiyorum.
bu arada bunları anlatınca sanki işimi yapmıyormuşum gibi oldu, öyle değil aslında. hevesim ve heyecanım kaçtı. şirketimi, masamı, o ambiansı ve iş arkadaşlarımı özledim. meet'ti hangouts'tu, slack'ti, mail'di laf anlatmak işkence gibi. ne bileyim konuşmak istediğim kişinin yanına gidip "gel bi hava alalım, kahve içelim, çok ufak bi toplantı yapalım mı?" deyip işi 5 dk'da çözmek çok güzeldi. şimdi konuya girdin, derdini anlattın (ya da anladın), cevap verdin, çözüme kavuşturdun derken 7 mail oluyor.
bir de sanırım daha çok sıvı tüketme imkanım olduğundan ya da tuvalete ulaşma kolaylığının yarattığı bilinçaltından, sürekli çişim geliyor. inanılır gibi değil. günün her saati çişim var. saatlerce süren toplantılarda kalp krizi geçiriyorum. kameraya karşı da "ben bi işeyip geleyim" denmiyor. (samimiyet derecesine göre değişiyor tabi bu)
odaklanmakta zorlanıyorum, konsantremi bozacak bir şey illa ki buluyorum. zaten müthiş hareketli bir insanım. odak sorunum hep vardı, bir de bu çıktı başıma..
kısacası ben öldüm bittim arkadaşlar, sevmedim. yapabilene helal olsun deyip alnından öpüyorum onun.
şirkete döndüğüm gibi duvarları yalayacağım, yerleri öpeceğim. sıradaki yazım belli oldu sdfgh. --->
(bkz: nasıl corona oldum)