home office çalışmak

ya da çalışamamak..

(bkz: covid-19) sürecinde tecrübe edindiğim durum. yani evde, -bir şirkete gitmişsiniz gibi- belirli mesai saatleri arasında işe başlayıp bitirme durumu. normalde kendimi iyi hissetmiyorsam, evde bir işim varsa nadiren gerçekleştirebildiğim bir durumdu. yani çalıştığım yer bu konuda esnekti o yüzden ara ara bunu yapmak pek keyifli oluyordu. pijamalarımla salona uzanıp müge anlı izleyerek analiz yazabiliyordum. şimdi zorunlu olunca fenalık geldi, adeta nefret ettim. ilk hafta normal bir sweatshirt tayt ikilisi ile başlıyordum mesaiye. baya işe gidiyormuş gibi saçımı makyajımı falan yapıyordum. (görüntülü görüşmeler ve beynimi işteyim diye kandırayım düşüncesi ile) artık onu da saldım. altımda şort üstümde uyku tişörtü saçlarım tepeden toplu kameralara el sallıyorum kfsdfghj. "sürahi sitede bug var, çok büyük bi hata aldık" diye geldiklerinde "allahımmmm nerrrdeeeeeee" diye yaygara kopartıp kalp krizi geçiren ben, şimdi ojemin ikinci katını sürüp "he yollayın bi bakim" diyorum. klfhdhfjk. "program yandı, mahvolduk, acil ilgilenebilir misiniz" temalı mailleri okuyup kendime güzeeel bi türk kahvesi yapmaya gidiyorum. bu arada bunları anlatınca sanki işimi yapmıyormuşum gibi oldu, öyle değil aslında. hevesim ve heyecanım kaçtı. şirketimi, masamı, o ambiansı ve iş arkadaşlarımı özledim. meet'ti hangouts'tu, slack'ti, mail'di laf anlatmak işkence gibi. ne bileyim konuşmak istediğim kişinin yanına gidip "gel bi hava alalım, kahve içelim, çok ufak bi toplantı yapalım mı?" deyip işi 5 dk'da çözmek çok güzeldi. şimdi konuya girdin, derdini anlattın (ya da anladın), cevap verdin, çözüme kavuşturdun derken 7 mail oluyor. bir de sanırım daha çok sıvı tüketme imkanım olduğundan ya da tuvalete ulaşma kolaylığının yarattığı bilinçaltından, sürekli çişim geliyor. inanılır gibi değil. günün her saati çişim var. saatlerce süren toplantılarda kalp krizi geçiriyorum. kameraya karşı da "ben bi işeyip geleyim" denmiyor. (samimiyet derecesine göre değişiyor tabi bu) odaklanmakta zorlanıyorum, konsantremi bozacak bir şey illa ki buluyorum. zaten müthiş hareketli bir insanım. odak sorunum hep vardı, bir de bu çıktı başıma.. kısacası ben öldüm bittim arkadaşlar, sevmedim. yapabilene helal olsun deyip alnından öpüyorum onun. şirkete döndüğüm gibi duvarları yalayacağım, yerleri öpeceğim. sıradaki yazım belli oldu sdfgh. --->(bkz: nasıl corona oldum)

Vallahi evde çalışamıyorum. Yemin ederim. Benim bir yerlere gitmem lazım. Dikkatimi tek bir değişken varken toplayamıyorum. Kalabalık olmalı, gürültü olmalı, etrafta dolaşan insanlar olmalı, benim gibi oturup, İrem - Hayalet Sevgilim şarkısının sözlerini hızlı hızlı yazar gibi tıkırtılar sızmalı kulaklıktaki müziğimin altından. Of. Vallahi Of. Çevirisi, hikayesi, boku püsürü siktim attım yemin ederim. Hepsini geçtim, insaf hocam, FaceTime'la laboratuvara mı bağlanılır? Hafta içi geliyorum. Saygılar hocam.

(bkz: koca gün nasıl sadece 23 adım atarak geçirebilir)

ben kendi deneyimimden bahsedeceğim. 1,5 yıldır home office olarak çalışıyorum hem artıları var hem eksileri. hangisi ağır basıyor derseniz bana göre kesinlikle artıları. bir kere normalde yolda harcayacağım günde 4 saatim bana kalıyor. 9-18 arası çalışıyorum bu yüzden 18:01’de işim bitmiş oluyor. bir yandan evdeki işlerimi halledebiliyorum bu da zamanımı daha iyi yönetmemi sağlıyor. ofiste çalışmadığımız için yemek çeki veriliyor ve bu da ev gelirine katkıda bulunuyor bana göre bir nevi maaşa zam yapılmış gibi hissettiriyor djdjdjd ve en önemlisi gorsel şu bebişle birlikte çalışıyorum :) kötü yanlarına gelirsek asosyalleşiyorsunuz, sürekli aynı ortamda çalışmak insanı bunaltıyor -özellikle havalar kapalı olduğunda- not: iş hayatına direkt olarak home office başladığım için fazla kötü yan görmüyor olabilirim :)

Olum ben evde yaşayamıyorum ki siz nasıl çalışıyorsunuz. Asdfghjklşi Evin her an bir yerinden balici fırlayacak diye korkuyorum bazen.

2 senedir home office olarak çalışıyorum ve bana göre aşırı keyifli bir şey. Her şeyden önce 9’da başlayacak mesaime gidebilmek için 6’da uyanıyordum 3 saat oradan kayıp, dönüş yolundan da 2 saat toplamda 5 saatim bomboş gidiyordu. Şimdi o 5 saati daha güzel bir şekilde değerlendirebiliyorum. Bunun dışında evde kendim yemek yapıp yiyebiliyorum sağlıklı bir biçimde. İnsanların gereksiz yalandan samimiyetleriyle uğraşmak zorunda kalmıyorum. Sadece işime odaklanıyorum. Pandemi sürecinde şirket fazlasıyla büyüdüğü için ofis yeterli gelmiyor zaten şu an. Gitsem de yer bulmakta zorlanırım muhtemelen. O yüzden evden çalışma çok güzeldir. Böyle devam etmelidir.

kısmetse niyetim bu yönde. inşallah olur.

benim home office çalışma planım müstakil evimin bahçesine laboratuvar kurmak :)) ne zaman olur bilemiyorum fakat hayali bile mükemmel.

alışamadım, evde asla sağlıklı çalışamıyorum verimli çalışamıyorum.

Ay beni sakın eve tıkmasınlar, gider gelirim ben

Fikrimce zor bir eylem. Mekana göre hareket eden birisi olarak iş için kalkıp hazırlanmak, yol çekmek ne kadar erken olursa olsun psikolojik olarak da hazırlıyor ve evim konfor alanım olduğu için özellikle yatağım inanılmaz çeker beni. Okuduğum entrylerde ekonomi açısından şu zamanda düşünüldüğünde en mantıklı şey ama kendi açımdan bir oda eklemek için 1+0 evime +1 eklemem gerekiyor ve yol parasıyla o bir oda şu an birbirini götürüyor sanırım shjajsjja Evinden çalışanları ve bunda başarılı olanları içtenlikle tebrik ediyorum.

En sevdiğim zamandan tasarruf.. mola verince uyuma şansı yemek ev yemeği.

Bence iş yerleri yılda 3 4 ay ofiste çalıştırsın. Kalan aylarda evde. Çoğunun şafak sayar gibi gün sayacağına eminim. Ortama insana ve yaşadığı yere göre değişir ama bu ülkenin çalışma koşulları ve insanları belli.

Kesinlikle yeni dönemde en güzel çalışma şekli. Büyük şehirlerde günlük 2 saat yol çekme derdin yok. Vaktin ne kadar kıymetli olduğunu anlıyorsun

bir arkadaşım çalışıyor bu şekilde ama en çok benim işime yarıyor kanka gel diyorum dibimde bitiyor. sabah 10 akşam 11 hiç farketmez. böyle insanları kaybetmemek gerekir.

Pazartesi itibarı ile geçiş yaptığım çalışma şekli. kahvem, çayım, televizyonum, bilgisayarım. en önemlisi eşofmanlarım. müthiş konfor... kafan rahat kimseyi görmüyorsun. kimsenin negatif etkisine maruz kalmıyorsun. bir kere cildin dinleniyor mis gibi. makyaj yok, sokaktaki toz toprak yok. canın isterse dışarı çıkıyorsun. işin güzel yanı, dışarı çıkmak için hep halin var. dileyen herkese nasip olsun.

Kimine göre bi nimet kimine göre bi eziyet. Benim için ise büyük bir eziyet. Tamamen çalışma standartlarımın düştüğünü hissediyorum evde bile takım elbise ile oturasım geliyor. Sosyal bir şekilde herkese temas ederek çalışmanın gözünü seveyim. Sanki evdeyken çalışmıyormuşum gibi geliyor bu da çalıştığım şirkete yaptığım bir ayıpmış gibi hissediyorum. Bir de evde düzenli olarak müge anlı ve türevlerini izleyen anneanneniz var ise gerçekten işiniz acayip zorlaşıyor.

Ayda bir kez 1-2 gün olsa kabul edilebilir olabilir ama daha fazlası benim için sıkıcı ve sıkıntılı… zaman geçmiyor, odaklanamıyorum, sürekli yemek yapıp yiyesim, uzanıp film izleyesim geliyor