bir kişiye haddinden fazla değer vermek

fazla tevazu gizli kibir göstergesidir derler. zaman zaman kibirli bir insan olarak görülüyor olabilirim. bunu ben bilemem ama şimdi söyleyeceğim şey bir tevazu örneği değil. açık seçik bir şekilde kabul ettiğim gizleme gereği görmediğim bir gerçeklik. bana gösterilen sevgi ve saygının büyük çoğunluğunu hak etmiyorum. hem bu gerçeklik hem de bunun farkında olmamın hissi beni kahrediyor. ben bu kadar büyük sevgileri hak etmiş, edebilmiş bir insan değilim. etrafım hayal kırıklıkları ve taşınamamış lütuflarla dolu. haddinden fazla sevilmek... i̇nsan kendi haddini, ederinin ne olduğunu bilince daha da ağır geliyor. bu konuda çok konuşmak, çok yazmak isterdim. belki başka zaman. ama bir insan ederinden fazla sevildiğini hissettiği zaman bunu hak etmek için müthiş ızdıraplı bir yola giriyor. hiçbir şekilde, hiçbir şeyden tatmin olamıyor. tazı gibi koşmaktan başka bir çare düşünemiyor. birinin peşinen gösterdiği sevgiyi hak etmeye çalışmak çok ciddi bir çile çeşidi. amaan neyse. uzatmanın anlamı olmuyor bazen. bu başlığın konusu tam da bu değil galiba. herkes birilerini haddinden fazla sevmiş olmanın hayal kırıklığını yaşıyor. kimse hak etmediği sevgiye maruz kalmanın sorumluluğunu görmek istemiyor. ben bununla ne yapacağım diye bir derdi yok kimsenin. gündemine almıyor. hayat kısa. onlar haklı. hayat bir sahne. hepimiz spot ışıklarının altında dans etmek, bir şeyler göstermek için çabalıyoruz. beni daha çok sevin beni daha çok arzulayın beni daha çok okşayın en çok beni sevin en çok bana hayran olun en çok beni isteyin en çok benim gibi olmaya çalışın en çok beni konuşun en çok bana muhtaç olun... ...diye.