bir kişiye haddinden fazla değer vermek

(bkz: hüsran)

neye göre ölçüyoruz karşımızdakinin ne kadarı değeri hakettiğini. yoksa o mu belirliyoru kendi ederini ?

3 kuruşluk insana 5 kuruşluk değer verme sanatı

(bkz: yüz verdik astarını isteme) gibi bir cümleyi ciddi ve seni kale alacak bi şekilde söylersen daha tepeye çıkalacağını sanmıyorum.

yapılabilecek en büyük hatadır. sonunda üzülürsünüz.

hiç tanımadığın biri ile karşılaşmak gibi bi anda karekter değişikliğine uğruyorlar kibir hırs sahibi sadece ben diye dolanmaya başlıyorlar sanki dünya sadece onlar için dönüyor

verdiğiniz değerin götünüze kaçmasıyla son bulur.

bir insana değer vermek genel olarak haddi aşmaktır zaten. çiğ süt emmiş bu beşer. zaafı gördüğü an üzerine basmak için tereddüt etmiyor.

her zaman aynı boku yiyorum saf mıyım salak mı

değer verip pişman olmayan birini daha görmedim. ama pişman olup aynı durumu tekrar yaşıyanı çok gördüm.

değer vermek değer görmek kadar güzeldir. kendinizden fazla değer veriyorsanız orada haddi aşmışsınız demektir.

nasıl ki insan gördüğü değerin kıymetini bilmiyorsa, değeri veren de ayarında değer vermeyi bilmiyor. akla mantığa aykırı olsa da, bu işin doğal olanı budur. süreç klasiktir; x, y kişisiyle tanışır. sonra ona değer vermeye başlar. ama ölçüye bakmaz, değer alıp almadığını görmez. yavaş yavaş bağlanır ve günü gelir, kendisinden daha fazla değer vermeye başlar. sonra hayat, içler dışlar çarpımı yapıp ayrılıklara mahal verir. sonucunda iç çeken de, çarpılan da x olur. zira; y'ye ne kadar değer vereceğini bilmemiştir. kendisinden bile fazla değer vermiştir. hatta bir yerden sonra kendisine verdiği değeri bile ona vermiştir. ve y gidince, geride x'e dair herhangi bir değer kalmaz. boşlukta kalır. 0'dan farksızdır, işlevsizdir artık. sonra minik bir serçe çıkar ortaya, bu hissiyata kelimelerle tercüman olmaya çalışır. "bir söz bitişi gibi son buldu sevişler. bir yaz güneşi gibi eritir hep bu terk edilişler. bir an duruşu gibi, ömrün gidişi gibi. veda ederken aşk ateşi gibi söner iç çekişler." link

bu eylemi muhakkak, her insan yapmıştır. önemli olan size haddinden fazla değer veren kişiye, siz ne yaptınız?

çağımızın vebası. ama insanı insan yapan ona verdiğimiz değer değil midir bizim gözümüzde?

fazla tevazu gizli kibir göstergesidir derler. zaman zaman kibirli bir insan olarak görülüyor olabilirim. bunu ben bilemem ama şimdi söyleyeceğim şey bir tevazu örneği değil. açık seçik bir şekilde kabul ettiğim gizleme gereği görmediğim bir gerçeklik. bana gösterilen sevgi ve saygının büyük çoğunluğunu hak etmiyorum. hem bu gerçeklik hem de bunun farkında olmamın hissi beni kahrediyor. ben bu kadar büyük sevgileri hak etmiş, edebilmiş bir insan değilim. etrafım hayal kırıklıkları ve taşınamamış lütuflarla dolu. haddinden fazla sevilmek... i̇nsan kendi haddini, ederinin ne olduğunu bilince daha da ağır geliyor. bu konuda çok konuşmak, çok yazmak isterdim. belki başka zaman. ama bir insan ederinden fazla sevildiğini hissettiği zaman bunu hak etmek için müthiş ızdıraplı bir yola giriyor. hiçbir şekilde, hiçbir şeyden tatmin olamıyor. tazı gibi koşmaktan başka bir çare düşünemiyor. birinin peşinen gösterdiği sevgiyi hak etmeye çalışmak çok ciddi bir çile çeşidi. amaan neyse. uzatmanın anlamı olmuyor bazen. bu başlığın konusu tam da bu değil galiba. herkes birilerini haddinden fazla sevmiş olmanın hayal kırıklığını yaşıyor. kimse hak etmediği sevgiye maruz kalmanın sorumluluğunu görmek istemiyor. ben bununla ne yapacağım diye bir derdi yok kimsenin. gündemine almıyor. hayat kısa. onlar haklı. hayat bir sahne. hepimiz spot ışıklarının altında dans etmek, bir şeyler göstermek için çabalıyoruz. beni daha çok sevin beni daha çok arzulayın beni daha çok okşayın en çok beni sevin en çok bana hayran olun en çok beni isteyin en çok benim gibi olmaya çalışın en çok beni konuşun en çok bana muhtaç olun... ...diye.

(#2326468) yazan parmaklar dert görmesin. hayatımın, özellikle son zamanlarımın özeti. yine de yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim. (bkz: yav bunlar eyitilmezdir) değer verdiğini göstermek sevgini belli etmek kadar güzel bir şey yok. her ne kadar karşılığında hak etmediğin muamele görsen bile hem de. o da o kişinin karaktersizliği. vicdanınız rahat olsun yaptıklarınızdan pişmanlık duyup keşke demeyin gerisi önemli değil. i̇çinizden geldiği gibi davranın. varsın kıymet bilmesinler. (bkz: maga be) ''tohum saç, bitmezse toprak utansın."

değer verenin hatasıdır. karşısındakini suçlamak 10/10 hatalı hareket. bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim aq net iyi söz bu. arkadaşlarınız, eski sevgilileriniz, bilmem neleriniz size orospu çocuğuymuş gibi geliyorsa yüksek ihtimal siz de o orospu çocuklarından birisinizdir. yok hep iyi birileri gibi geliyorsa da safsınız demektir aq kimse o kadar iyi olamaz ahahah kendi yazdığıma güldüm aq aq aq burdan çevirmem imkansız salıyorum entryyi

daha sonra “ne gereği vardı ki” diye insanı kendine sorgulatır.

götünü kaldırır başka bir şeye yaramaz..