kardeş kavgaları

bizim rutinimiz olan durumdur. henüz patlamayan taze kavgamızdan yazıyorum. odamın, kapısı yalnızca içerden açılan bir balkonu var. uyuz abim ve ablam meşhur “sen aslında evlatlıksın” muhabbetine girince kapıyı üzerlerine kapatıp iki saat boyunca açmadım. içeri yeni girebildiler, tabii ki kapıyı açtıktan hemen sonra kendimi koşarak başka bir yere kitledim. çıkmaya korkuyorum sözlük. ablamla aramda 11, abimle de aramda 14 yaş var. hikayenin küçük, gıcık ve ona buna sataşıp kaçan kişisi ben oluyorum. yakalanınca da dinlene dinlene dayak yiyorum. efendime söyleyeyim, saçlarımdan mı sürüklenmiyorum, üstüme soğuk sular mı dökülmüyor, gıdıklamalar, ezmeler falan gırla. çok yaratıcı eziyetlere de maruz kalıyorum ama bunlardan bahsetmek istemem. tabii ki tüm kavgaların altından çirkeflikle çıkıyorum. görünümde de onlardan oldukça küçüğüm ama çok güzel tekmelerim, çığlık atarım, ısırırım, zırlarım. he bir de küpelerim, küpe görünce eli ayağı uyuşan abime karşı kavga esnasında küpelerimi kullanıyorum. kulaklarımda üçer delik var, o geldiğinde hususi olarak zincir küpeler takıp karşısına geçiyorum, uyuşup kalıyor. çok eğleniyorum. not: her ne kadar önceleri ciddi ciddi kavga ediyor olsak da şimdiki kavgalarımız tatlı atışmalar, okşamalar oluyor. evlenip gittiklerinde kavga etmeyi bile özlüyorsunuz, kıymetini bilin.