iletişim

varsayımların ne ironik olanıdır. sizi dünyanın her hangi bir yerinde olabilecek bir odaya alsak mesela? dünyanın her hangi bir yerinden bir insan getirsek mesela? bir süre karşınıza konulmuş olan ve hakkında hiçbir şey bilmediğiniz bir insana karşı konuşmaya başlasanız ne hissedersiniz? karşınızdaki insanın işitme engelli olduğu ihtimali söylense size? karşınızdaki insanın konuştuğunuz dili bilmeme ihtimali söylense size? konuşurken ne hissederdiniz? anlattıklarınızın anlaşılabildiği, varsayımdan ibaret olduğu ihtimali daha bir gerçekçi, daha bir canlı gelirdi herhalde. aslında bu ihtimal hep vardı ve hep var olacak. i̇nsanlar sizi duyabilir, insanlar sizinle aynı dili konuşabilir ama insanlarla iletişebildiğinizi düşünmek rahatsız edici bir varsayım. hiç sevmiyorum oğlum ben insanları. vallahi bak. i̇nanılmaz konuşkan bir insanım ben. ama kimseyle ciddi bir şeyler konuşmayı sevmiyorum. zaten elime yüzüme de bulaştırıyorum hep. birilerinin seni cidden anlamadığını düşünmek, bu şüpheyle yaşamak vallahi de billahi de anlatmaya çalışmaktan yeğdir. yanlış çağda doğmuş olmanın ızdırabını yaşıyorum kimseye anlatamıyorum. i̇nsanların delirmiş olduğunu anlatmaya çalışıyorum, delirdiğimi zannettiriyorum. bu bütün bu insan ekosistemi büyük bir çılgınlığı normal olarak algılıyor, anormalleştiğim anlaşılıyor. i̇nsanların standart diye niteledikleri aslında olağanüstü şeyler anlatamıyorum. ben anlamıyorum. sen anlıyor musun? i̇nsanların neden bu kadar kolay delirmeden devam ettiğini anlamıyorum, neden anlayamadığımı anlatamıyorum. sıradan diye bahsedilen şeylerin aslında ne kadar da olağan dışı olduğu, bırakın beni 100 yıl önce bile dünyanın en garip davranışları olduğunu kimsenin ciddiye almamasını anlamıyorum mesela. sen anlıyor musun? i̇stisnasız neden **bütün** insanlar bu kadar sahtekar davranıyorlar anlamıyorum mesela ama bu mesele değil ben insanların; herkesin sahtekar ve iki yüzlü olduğunu neden görmediğini daha çok merak ediyorum aslında. bütün kötü özelliklerin gerçekten kendileri ve sevdiklerinin dışındaki insanlarda toplandığına bu kadar kesin bir iman ile nasıl inanabiliyorlar anlayamıyorum mesela. sen anlıyor musun? politikacılar dünya çapında "sahtekarlık" olarak bilinen bir mesleği bile bile icra ettikleri için yavaş yavaş daha samimi gelmeye başlıyorlar bana anlatamıyorum. neden bütün yalancılar, tacizciler, sapıklar, hırsızlar, katiller, iki yüzlüler, sahtekarlar sadece ve sadece televizyonlarda, haberlerde, dizilerde, filmlerde en yakın bir üst sokağımızda olabiliyor da asla kapımızdan içeriye giremiyor anlayamıyorum gerçekten. sen anlıyor musun? o iyi insanlar o güzel atlara gerçekten bindiler mi yoksa aslında öyle bir at hiç mi hiç olmadı mı bilemiyorum. i̇yi olmayı siktir et o "gerçek" insanlar tam olarak neredeler merak ediyorum. şu yüzyılda "insan" diye isimlendirdiğimiz organizma tam olarak nedir bilemiyorum. kimlere hangi şartlar altında insan ismini taktığımıza dair hiçbir fikrim yok mesela. ben anlamıyorum. sen anlıyor musun? her gün sabahın köründe sokakları süpüren o adam, ya da sabahtan akşama direksiyon sallayıp insanları bir yerden bir yere taşıyan o adam, karşı evin camlarını silen o kadın, o dizide masum bir kızı canlandıran o oyuncu... bu insanlar tam olarak ne yapıyor, ne işe yarıyor bilmiyorum mesela. ben anlamıyorum. sen anlıyor musun? en kötüsü bunları insanlara da anlatamıyorum. anlatsam da anladıklarını anlayamıyorum. biz ne yapıyoruz? onlar ne yapıyor? ben ne yapıyorum? sen ne yapıyorsun? i̇nsanlar tam olarak ne yapıyor? sakın, sakın. "bütün insanlar bomboş yaşıyor, insanlık öldü aziizim" gibi bir edebiyat yapmıyorum. ben iyisiyle kötüsüyle, erdemlisiyle, ahlaksızıyla, köşe başındaki fahişesiyle, labaratuvardaki bilim adamıyla tüm insanlardan bahsediyorum. ne yapıyorlar? ne yapıyoruz? ben anlamıyorum. sen anlıyor musun? bunları değil! sen beni anlıyor musun? ben bilmiyorum. sayın ulaştırma ve haberleşme bakanım; i̇letişemiyoruz!