t:
ali lidar kitabı.
333. kısım;
---
spoiler ---
her gelmenin gelmek demek olmadığını, haliyle de her gitmenin aslında gitmekten sayılmayacağını daha bebeyken öğrenmiştim. ilk annem gitmişti benden. iki yaşındayken abiydim çünkü ve kardeşimin ona benden daha çok ihtiyacı vardı. tamam derdim çaresiz, sıramı beklerdim. ama sıra hiç gelmezdi. çünkü sıranın bana gelecek gibi olduğu zamanlarda bir sürü kardeşim daha oldu. öyle öyle büyüdüm işte..
anladım hep durumu ve, ve hep hak verdim anneme. ne kızdım, ne sitem ettim. bekledim yine de… dizimi masanın köşesine çarptığımda, mahalledeki çocuklardan dayak yediğimde, babam ilk tokatı attığında… içime içime ağladım hep. içime içime ağladım ve bekledim. annemi bekledim. koşup gelseydi annem, sarılsaydı bana, yapıştırsaydı kafamı göğsüne, ortalığı ayağa kaldırırcasına ağlardım. ama annem hiçbirinde gel-e-medi. hep çok işi vardı çünkü! öyle öyle, kimselere göstermeden, içime içime ağlamayı öğrendim.
demem o ki, ben şimdi sana kalk gel demem. beklerim hep ama gel demem. diyemem. çünkü öyle öğrendim. canım çok yanıyor şu an. eğer gelirsen, sarılırsan bana, yapıştırırsan kafamı göğsüne, ortalığı ayağa kaldırırcasına ağlarım. ama gel demem. diyemem. öyle öğrendim çünkü. öyle büyüdüm. gelmezsen işi vardır derim. çünkü biliyorum. sevdiğim bütün kadınların hep, hep çok işi oldu çünkü. bir şey demem o yüzden. oturur beklerim. gelirsen ne iyi edersin. gelmezsen bir şey demem. beklerim…
---
spoiler ---