az önce ikinci defa okuyup bitirdiğim muhteşem roman.
son satırlarını okurken yine o ürpertiyi hissettim. dört sene önce ilk okuduğumda mevsim kış idi ve biraz melankolik zamanlarımdı. kitap beni acayip bir boşluğa düşürmüştü. şimdi öyle olmadı fakat etkisinin uzun bir süre geçeceğini sanmıyorum. neyse şimdi kafama takılan noktalara değineyim.
---
spoiler ---
öncelikle kitabın başından beri büyük bir sükun ve vekar içinde olan ayşe'yi belli bir yerden sonra insanın bünyesi kabul edemiyor. selim'in iç dünyasının karanlığı karşısında ayşe tek düze anlatılmış. özellikle liseye yeniden atandığının anlatıldığı kısımlarda biraz onun halet-i ruhiyesini anladık ama onun dışında selim'in herşeyini kabullenmiş, hiç bir ihtirası, arzusu olmayan bir görev insanı gibi olması bence biraz yavan olmuş. açıkcası bir yerde ufak çaplı da olsa patlamasını ve onun da bir insan olduğunun, duyguları olduğunun hatırlatılmasını isterdim. ikincisi ise prenses leyla meselesi. hikayesi etkileyici ve tarif edilişi ile insanda arzu ve saygı uyandıran bir karakter. fakat kitabının sonuna bağlamamış. biraz eksik kalmış gibi geldi ne hikmetse.
---
spoiler ---
bu iki husus dışında benim açımdan kusursuz bir kitap. muhteşem insan ve biraz da toplum tahlilleri mevcut. tasvirler mükemmel. tasavvuf konusundaki osman fişer'in eleştirileri de ayrıca hoşuma gitti.