yağmur (doğa olayı)

aramızda gizli olmayan ama sessiz bir anlaşmamız var kendisiyle. anlaşma şu; konuşmak yok. dinlemek yok. sadece seyretmek, sadece gözlem yapmak, sadece var olanı varlığıyla kabul etmek var. uzun süredir de tüm ciddiyetimle bu anlaşmaya riayet ediyorum ben. ne zaman bir yağmur yağsa, ne zaman gök kapılarını açıp kucak açsa sesim kesilir benim. konuşmam, müzik dinlemem, gülmem, ağlamam. sadece kabul ederim. geleni olduğu gibi kabul eder beni en azından bir şeyin de kabullenebilmesinin tadını çıkartırım. bazen dar bir sokakta ya da geniş bir caddede alabildiğine yürürken bazen de bir fincan kahveyi penceremde onunla paylaşırken. birbirimizi "sessizce" kabul edişimizin seramonisini seyre dalarım. çok masum görünürüz hep. çok acılı ve acıklı ama bir o kadar da vakur bir halde yakalarım bizi. kabullenebilmek önemli bir mesele. sevmek yetmez. i̇yi hissetmek yetmez. hoşa gitmesi yetmez. güzellikleri görebilmek yetmez. asıl olay kabullenebilmekte! bütün pisliğiyle, ıslaklığıyla, seliyle, hastalığıyla, çamuruyla... pencereden sızanıyla, tavandan damlayanıyla... kötülüğüyle, günahıyla, çirkinliğiyle, yalnızlığı ve çekilmez halleriyle ve de ölümüyle... kabullenebilmek mühim bir mesele. sessiz bir anlaşma... var olanı olduğu gibi, var olanı değiştirmeden, var olanı görmezden gelmeden, var olanı kusurlarıyla hatırlayarak... kabullenmek! en derininden ve en içteninden. sessiz bir anlaşma. şakır şakır yağan yağmura ihanet ediyorum şu an. yaz yağmuru gibi başlayan yağmur, tüm hırçınlığını gösteriyor bana gök gürültüsüyle. bu ihanete karşın, o kutsal sessizlik anlaşmasını bozar mı dersiniz? sanmam. bulutların bizden öğreneceği çok şey var hala.