hiç unutmuyorum tarih 6 kasım 2002. evet evet o maç işte toplanın. akşam evde misafirler var bir yandan radyoda frekansı ayarlamaya çalışıyorum bir yandan annemin 'oğlum misafirler geldi ayıp hadi' gibi beni davet edici sözlerine umursamazlıkla kafa sallıyorum. salonda misafirlerle bizimkiler oturuyor. o zamanlar ufak bir televizyonumuz vardı, e misafir varken açma gereğide duymuyorduk. yani babam duymuyordu. neyse ben odamda radyonun antenini sabitleyip başladım fenerbahçe galatasaray maçını dinlemeye. maç 2-0 oldu spikerin 'ortegaaa' diye bağırmasıyla benimde 'ortegaaaaa' diye bağırmam bir oldu. babam çok geçmeden odaya geldi 'olum misafirler var ayıp niye bağırıyorsun hem özetini izleriz maçtan sonra gel ayıp bak' dedi ama ben golün sevinciyle 'baba 2-0 oldu 2-0' dedim. önde olduğumuzu duyunca bi gülümsedi tekrar gitti içeri. ben 6. gole kadar her golde 'babaaaa goooll' diye bağırıyordum ama beni pek duyduğunu sanmıyorum. ümit'in 6. golünden sonra büyük bir hızla salona koşmaya başladım. 'babaaa 6-0 oldu ya 6-0 oldu.' babam pek inanmış gibi değildi pek takmadı beni. çünkü kendimi bildim bileli sıkı bir fenerbahçe aşığı olduğum için yine her zaman ki abartılarımdan sandı. 'hadi geç annen kek koydu çayla beraber iç' dedikten hemen sonra misafirliğe gelen yan apartmandaki komşulardan adamın biri ağzında kekle gülerek 'sen mi attın len 6 tane golü bize ehehehhe' diye gülmeye başladı. babam da gülünce alaya alındığımı anladım babama hemen televizyonu açmasını söyledim. ve televizyonda maç sonucunu görünce bana '6 golü de sen mi attın eheheh' diyen beyefendinin kek boğazında kaldı, morardı, kızardı, gözlüğünü çıkarıp ağzı açık televizyona bakıyordu. ve ben babamla göz göze gelerek hayatımdaki en güzel kahkahalardan birini attım. babamda eşlik ediyordu bana fazla abartmadan. şu sahneyi hayatımın neresinde kaç yaşında olursam olayım unutmam. çok kıymetlidir. radyonun belkide bendeki yeri bu yüzden, bu anı sayesinde hep farklıdır ve farklı kalacaktır.