abinin abi olduğunun anlaşıldığı anlar

hastanedeydim, yarı baygın halde yatıyorum ve saat gecenin 2'siydi. başımda sadece annem vardı ve gözlerim kapalıydı o arada hasta olduğumu öğrenmiş hastaneye gelmiş abim. bir anda "güzel kardeşim benim" deyip alnıma incitmekten korkan, korktuğu kadar da sıcak bir öpücük kondurdu, saçlarımı okşadı bir kez. bir an gözümün önü açıldı hani serumu taktıktan sonra insan kendine gelir ya işte öyle. bir de çubuk kraker almış bana bir şey yiyemiyorum diye onu da yanıma koyup gitti dinlenmem için. ben o zaman böyle çocuklar uykudan uyanıp annesine sarılırken içini çeke çeke ağlar ya işte öyle abime sarılıp ağlamak istedim. şimdi ben ölsem unutmam o öpücüğü, o şefkatli sesini unutmam asla. iyi ki senin gibi kalbi sıcacık, çocuk kalbi gibi güzel olan bir abim var. insana ilaçlardan evvel sevginin iyi geldiğini öğrettin bana hem de ufacık bir öpücükle.