aile

üç kişiyiz. gün içinde hepimiz farklı yerlerdeyiz. akşam görüyoruz birbirimizi. ya da gördüğümüzü sanıyoruz. genelde üçümüz farklı odalarda otururuz. babam bilgisayarda okey oynar, annem içerde televizyon izler ben de ikisinden birinin telefonuyla takılır ya da evin içinde avel avel dolanıp kedilerle oynarım. uyandığımdan beri babamı toplam 3 dakika falan gördüm çünkü yemek için de sofraya oturmadık. ulan üç kişiyiz başka kimsemiz yok. kimse birbirini yeterince sevmiyor amk evinde. o üç dakikada babamdan duyduğum şeyler bi davayla ilgili konuştuk iki dakika o. sonunda git saçını sakalını kestir amk papazı dedi. o kadar. annemle konuştuğumu dahi hatırlamıyorum. üç insan aynı evde birbirinden bu kadar mı uzak olur lan? annemi zaten çok sevdiğimi genelde iddia etmedim, babamı çok sevdiğimi çok bağlı olduğumu söylerim genelde ama onunla da aramızdaki ilişkinin ben büyüdükçe ortadan kalktığını görüyorum. kuracakken iyi kurun kurunca da sahip çıkın. eşinizi sevmiyorsanız da sakın aile kurmayın. ben birbirini sevmeyen bi karı kocanın çocuğu olarak büyüdüm. kendilerine vermedikleri sevgiyi bana mı verdiler, vermediler. çoğu zaman doğurmasaydım lafına doğurmasaydın diye karşılık verdim. okulun biter sonra ben yokum lafına tamam demekle yetindim. bir evde aile içinde biri birine küfretmez. ederse bile sinirle eder sonra üzülür. 20 yaşındayım duyduğum küfrün haddi hesabı olmadı ne annemden ne babamdan. ben de onlara ettim yeri geldi. lan hep altta kalmaya sıkıldı canımız. birimiz de çocuğum bana küfretti/ebeveynim bana küfretti diye düşünüp üzülmedi. sonucu ne oldu ben oldum işte. bi kere birini sevdim, alışık olmadığım için pantolon da ne olduğunu şaşırdı dağıttım her şeyi. yani dikkat edin. sevdiğiniz biriyle kurun ailenizi.