aile

kıymetini bilin bir tane kız için feda etmeyin

hayatta bi insan için en önemli şey. ne olursa olsun arkanda olacak insanların varlığı muazzam bir şey, kıymet bilin. ben onlarsız tatile falan çıkacağım zaman neler kuruyorum kafamda neler. ya çok kötü şeyler olur da, yolculuk imkanı falan kalmaz da onlardan bir daha haber alamazsam? ya savaş falan çıkarsa ve ben ailemden uzakta ölürsem? ya ben yokken onlara bir şey olursa ve ben yanlarında olamazsam? daha neler neler. Allah korusun bir gün birine bir şey olsa hiçbir şekilde hayatıma devam edemem sanıyorum. kimi zaman evden birkaç saatliğine çıktığımda bile onlardan ayrı geçirdiğim zamana yanıyorum, ölüm elbet bizi ayıracak o vakit gelene kadar geçirebildiğim tüm vakti ailemle geçirmek istiyorum diye. ruh hastası falan oldum sanırım, bu seviyeye beni ameliyathane kapısında babamın çıkmasını beklerken hissettiğim çaresizlik/yalnızlık getirmiş olabilir. ama şikayetçi değilim. gideyim de ailenin şu saatte ben dışında uyanık olan tek üyesi olan abime bi sarılayım. canım ailem.

iyisine denk geldiğinizde dünyanın en kutlu ve huzurlu kavramı-oluşumu.

annem ve kız kardeşim. hayatımda ki en önemli şey.

çok gariptir ki hayatta ki çoğu şey bu kavramı seçemediğimizden meydana gelir. ailen türkse türk olursun, ingilizse ingiliz, müslümansa müslüman, hristiyansa hristiyan olursun. aile birlik beraberlik destek olmak demektir, ama yukarada ki her hangi bir şeyden birini değiştirirseniz sizi karşısına alabilirler. ve unutmadan aile, sadece maddi yardım değildir. aynı zamanda manevi yardımdır. siz siz olun aile kurduğunuzda sadece maddiyat ile tatmin etmeyin. manevi olarak edin emin olun ki manevi zenginlik dünyada ki tüm zenginliklerden güzeldir.

emir kulu olan er ve erbasin bogazi kesildi, dovuldu, olduruldu, serefsiz ve asi ilan edildi. aile hangisine uzulsun? ana yuregi, baba yuregi nasil katlansin? ulku kotu bir yer olmasin diye ugrasirken onu savunmasi gereken insan tarafindan olduruldu. onu korumasi gereken asker vurdu, onu korumasi gereken siyasi onu cepheye surdu. peki ya hangisine aglamali?

sahip olunabilecek en güzel ve en huzurlu değer. (bkz: kaybetmeden önce değeri bilinmesi gereken şeyler)

kan bağıyla alakası yok aile olmanın kimi dost var kardesten yakın kimi kardes var düşmandan beter

karşılıksız seven bireylerdir. saçma kişilerden sevgi beklemek,sevildiğini hissettirmesini istemek yerine,ailenin sevgisine karşılık verip,aileye sevdiğini belli edilmesi gerekir.

üç kişiyiz. gün içinde hepimiz farklı yerlerdeyiz. akşam görüyoruz birbirimizi. ya da gördüğümüzü sanıyoruz. genelde üçümüz farklı odalarda otururuz. babam bilgisayarda okey oynar, annem içerde televizyon izler ben de ikisinden birinin telefonuyla takılır ya da evin içinde avel avel dolanıp kedilerle oynarım. uyandığımdan beri babamı toplam 3 dakika falan gördüm çünkü yemek için de sofraya oturmadık. ulan üç kişiyiz başka kimsemiz yok. kimse birbirini yeterince sevmiyor amk evinde. o üç dakikada babamdan duyduğum şeyler bi davayla ilgili konuştuk iki dakika o. sonunda git saçını sakalını kestir amk papazı dedi. o kadar. annemle konuştuğumu dahi hatırlamıyorum. üç insan aynı evde birbirinden bu kadar mı uzak olur lan? annemi zaten çok sevdiğimi genelde iddia etmedim, babamı çok sevdiğimi çok bağlı olduğumu söylerim genelde ama onunla da aramızdaki ilişkinin ben büyüdükçe ortadan kalktığını görüyorum. kuracakken iyi kurun kurunca da sahip çıkın. eşinizi sevmiyorsanız da sakın aile kurmayın. ben birbirini sevmeyen bi karı kocanın çocuğu olarak büyüdüm. kendilerine vermedikleri sevgiyi bana mı verdiler, vermediler. çoğu zaman doğurmasaydım lafına doğurmasaydın diye karşılık verdim. okulun biter sonra ben yokum lafına tamam demekle yetindim. bir evde aile içinde biri birine küfretmez. ederse bile sinirle eder sonra üzülür. 20 yaşındayım duyduğum küfrün haddi hesabı olmadı ne annemden ne babamdan. ben de onlara ettim yeri geldi. lan hep altta kalmaya sıkıldı canımız. birimiz de çocuğum bana küfretti/ebeveynim bana küfretti diye düşünüp üzülmedi. sonucu ne oldu ben oldum işte. bi kere birini sevdim, alışık olmadığım için pantolon da ne olduğunu şaşırdı dağıttım her şeyi. yani dikkat edin. sevdiğiniz biriyle kurun ailenizi.

olmazsa olmaz mutlulukları uğruna herşeyi feda edebileceğimiz ve bizi karşılıksız seven kişiler 💕

yapılan her şeyin karşılıksız olması

aile önemli bir müessesedir. hatta psikolojik açıdan bir çocuğun gelişimi ve hayata karşı tahammül göstermesi anne-baba arasındaki aşkla ilgilidir. dikkat edin anne-babası sevgi dolu bir evliliğe sahip insanlar sabırlı ve iyimser olur. bunun sebebi sevginin tahammülü geliştirmesi ve küçük yaşta ebeveynlerinin birbirine karşı gösterdiği tahammülü gözlemlemesidir.

bazilarinin cenazelerine bile gitmem elimde olsa.

kendi ailemle,özellikle babamla adam hiç iyi değil. ipler kopma noktasına geldi son bir yıldır. artık ikimiz de birbirimize tahammül edemiyoruz. umarım şu okulum bir an önce biter ve kendi yaşantıma atılırım.

yoruyorlar beni. umarim bir an once üniye gecer kurtulurum onlardan. edit: kurtulamadim ama aramizi duzelttik. suan babamla atlet ve sortla cekirdek cay yapiyoruz :p

çok farklı bir şey. mesela bazılarında öyle enstrümanlar bir araya gelmiş ki, mükemmel bir orkestra kurulmuş diyor insan; bazılarında ise aynı enstrümana farklı çalgıların telleri bağlanmışçasına "bunlar akort tutmaz, iflah olmaz" diyor insan. t: kişinin, yanlarında olduğu zamanlarda bedenen pijama giyse bile, ruhen zırh kuşandığı-kalkan tuttuğu/ kendini istemsizce böyle yapmak zorunda hissettiği insan topluluğu.

--- spoiler --- seth’in bir insanın doğumunun ailesini tanrılaştırdığını söylediği güne dönelim. hayatınızı onlara borçlusunuzdur, onlar da sizi kontrol ederler. “sırf daha iyisini istediğin için,” diyor seth, “rüştünü ispat ettiğin anda şeytan ilan edilirsin.” --- spoiler --- chuck palahniuk-görünmez canavarlar

i̇nsanın bu hayattaki mutluluğunu belirleyen şey. ailesi ile arası iyi olup mutsuz olan ve ailesiyle arası kötü olup mutlu olan birisine rastlamadım.

dünya üzerinde mücadelesi en zor kavram. senelerce içinde büyürken ses çıkarmıyor oluşunuz, bir gün bir şeylerin yolunda gitmediğini fark ettiğinizdeki baş kaldırışınızı sindirmeyi güçleştiriyor. senelerdir oradaydınız, olanı kabul ediyordunuz ve sesiniz çıkmıyordu. şimdi neydi bu “kestane çıktığı kabuğu beğenmemiş” havası? zor, sahiden. üstelik hepimiz buna adayız. ve üstelik bu kötü gözüktüğü kadar iyidir de. sorgulayan bireyler yetiştirmenin sonucu oluyor genelde bu. her güzel şeyin sancılı bir yanının olması meselesi gibi bu durum... bilemiyorum, bildiğine inanan birileriyle de saatlerce sohbet edebilirim. fakat belki de beni bu kavramdan uzaklaştıran budur. kim bilir

ders çalışıyordum, mola verdim ve annemin görüntülü aradığını gördüm. geri döndüm. neyse. merhaba faslı, nasılsın kısmı... annem babamı şikayet ediyor "seni çok çok uzun çaldırdığım için baban kızdı" diye. babam annemi şikayet ediyor "seni rahatsız ediyor en fazla 3 kere çaldırmalı" diye. onlar orada gülüşüyor, ben burada gülüyorum. 3 kişi 32 dişiz. başka yerde mutluluk aramama gerek yok. annenin evladını görme çabasına, babanın da evladını rahatsız etmekten çekinmesine ölürüm. nasıl seviyorum. i̇yi ki oradalar, varlar.

i̇yisi bu dünyadaki yegane gerçek servettir.

iyi ki varlar

hayatın zorluklarına karşı her zaman yanında olduklarını bilmek, her düşüşünde sana kalkabilme gücü vereceklerini bilmek insanı rahatlatıyor.

bir insanı ölçüsüz mutlu edebilirler. Varlıkları için sonsuz şükür, yine de haklarını ödememize yetmez. Ama aynı zamanda da tarifi imkansız bir mutsuzluğa sürükleyebilme yeteneğine de sahiplerdir. mesela; sizin için eksiksiz bir dünya kurabilirler, lakin sizi asıl mutlu edecek bazı ufak detayları hiç önemsemezler. Ya da, sizi sürekli değiştirmek isteyip bir çok memnuniyetsizliklerini dile getirmelerine rağmen, çok enteresan zamanlarda sizi şaşırtan büyük desteklerde bulunabilirler. garip bir toplum birimi.

canımı isteseler hiç düşünmeden gocunmadan onlar için veririm.hayatta ki en büyük korkum onlardan birini kaybetmek. bunu elbet yaşayacağım evet ama düşüncesi bile beni ağlatmaya yetiyor, beni bu hayatta hiçbir şey yıkamaz bunun dışında.

Hepsine ayrı ayrı kıymet veririm elimde ne varsa onlarındır saolsunlar onlarda beni sever ama öyle büyük kırıklıklar bıraktılar ki bende yaptığım hiç bir güzel şeye deymediklerini düşündüm

Bir insanın yaşamının şekillenmesindeki en önemli faktörlerden. Benim maddi manevi menfaatlerim olmadığı için kendi adıma bir yorumum yok.

Toplumdaki en önemli kurum.bağzılarımızın hayatını sikedebilir bazılarımızın hayatını kurtaradabilir.

“her aile bir ağaçtır, bazen yapraklar dökülür bazen çiçekler açar.” (bkz: reşat nuri güntekin)

herkes aile olamaz. herkes aileden de olamaz. bazı insanlar daha doğar doğmaz aileleri tarafından dışlanırlar. hep bi güvensizlik, hep bi boşluk. bilirsiniz ki kötü bir şey yaşadığınızda ya da düştüğünüzde kimse olmayacak yanınızda. her adımınızı eleştiren insanlar dışında.

Bir aile umudumu silip attım yapayalnızım amk dünyasında

Çok önemli ya vezir de eder rezil de. Umarım gerçekten aile olmayı bilmeyen insanların gelecek planları arasında nasıl aile olunacağı hakkında bilgi almaya ya da bu niyetten tamamen uzaklaşmaya dair düşünceleri vardır.

Çok fazla anlam yüklenen bir kaç insan.

Benim için hiçbir şey ifade etmiyor. Çocukluğumdan beri yemediğim dayak, hakaret, ezikleme,dışlama kalmadı. Sikeyim adaletini. Dışardan bakan ne güzel aile diyor. Sikeyim güzelliğini. İnsanlar güzel kalamıyor. Ben güzel kalamıyorum. Ruhum çürüdü bu evde. Yine bu evdeyim yıllar sonra. Her şey dışardan bakmak gibi. Yabancılaşmışım anneme, babama, kardeşime. Nasıl ki misafir gelir ki boş saçma nezaketler olur ya yalandan olduğunu bildiğin halde inanmak gelir içinden,bende inanmak istiyorum. Değiştiklerine. Büyüdüğüme inanmak istiyorum. Büyüyüp her şeyin geçtiğine. Yaraların kabuk başladığına. İnanmak istiyorum sadece dünyamın bu evden daha büyük olduğuna. Bu insanlardan başka insanlar olduğuna. Yok amına koyayım yok. Yıllarca benim ruhumu aradım. Çaldıkları ruhumu. Çaldıkları çocukluğumu. Çaldıkları gençliğimi. Çaldıkları duygularımı. Ne hale geldim. Düzelmiyor. Geçmiyor. Anlaşılamıyorum bu dünyada. Bu dünyaya gram ait değilim.

Overrated..

En büyük dert ve en güzel deva.

Bazen her şey, bazen hiç birşey.

Şu hayatta en önem verdiğim kavramdır aile. Hep yanimda olsunlar isterim. Bayramda ailenin en büyüyünce toplanıp kalabalık kahvaltilar yapalım, kahkahalar havada uçuşsun falan. Ama olmuyor artık. Kendi ailesini kuran herkes kendi derdine düştü.

Her şeylerim. Allahın bana lutfu. akraba amca-hala-dayı hepsi bomboş. yalnızca çekirdek aileme sahibim. onlarda bana var olduğum sürece yeter de artar. Bir süredir yasaklar yüzünden göremediğim yiğenimin, uyuduğu odada oturuyorum. ben işten gelene kadar uyuyakalmış. bilseydim bir bahane bulur eve erken gelirdim. görüntülü konuştuğumuz süre boyunca bana kavunum, kavuncuğumm diyip duruyordu... Beş dakika önce onun uykulu halini izleyip ağlamış olabilirim. Ailemle birlikte hep sağlıklı mutlu ve huzurlu olalım istiyorum.. Çok şükür bugün de hormonlarımızın esiri olup gözyaşı döktük.

arkadaşlar bazen birçok kişinin ilacı sizin yaranızdır. birçok kişiye huzur veren mutlu eden şey sizin için bıkkınlık huzursuzluktur. yani herkes için her kavram, hele böyle kültleşmiş tanımı da konumu da önemi de herkes için netleşmiş kavramlar, her insana iyi gelmezler. o iyi gelmeyen insanlar da bunun karmaşasının içinde yaşayamaz ve nefes bile alamazlar. ama hayat şartları, gelenekler, mecburiyetler insanları bazı şeylere zorunda bırakırlar. tahammül önemli bir erdemdir en nihayetinde. eski bir afrika kabilesinde şöyle bir inanış vardır: “köyü tarafından sevilmeyen çocuk, sonunda o sevgi sıcaklığını hissetmek için köyünü yakar.” yeryüzü ve çoğu aile bu çocuklarla dolu.

yalan dolan.

varlığında değeri bilinmeyen, yokluğunda hissedilen boşluğun tarifi olmayan şeydir aile.

Dün annemin dediği bir şeyi yaptım. Babam gelmiş diyor “niye yapıyorsun, bendeki kredini doldurdun isteme benden bir şey” Tamam baba senden istemem, annemin gücü yok zaten ondan istemem. İstemem sizden bi şey piç gibi yaşarım ben. Zaten böyle yaşıyorduk. Adamları zamanında zorla ben evlendirdim sanki lalelere bak. İnsan hayatta bu kadar vurulmaz abi. Arkamda duran ailem bile yok. Ergen serzenişi değil bu bakın ciddi anlamda yok. Ben her şeyi kendi başıma yaparım mesela dolandırılırım, karakolla insanlarla kendim uğraşırım. Gece bir yere gitmek gerekir, herkes kendi evinde deplasmanda çıkmasın bu saatte kız başına der, annem yok o kendi gidebilir ben onu öyle yetiştirdim der dkdöendkkdkfm üniversitede param biter, gidip bikaç günlük iş bulurum broşür falan dağıtırım üç beş kuruş para kazanırım. Sağ olun ailem karetta karetta gibi yaşıyorum bu hayatı, kendi başımayım.

türk toplumu‘nda en çok yozlaşan olgu. gerçi hiçbir zaman en üst seviyeye ulaşmadı ama son hali mide bulandırıcı vaziyette. bu duruma kızmamak lazım ama. zira bu toplum, iki dönüm tarla için kardeşini vuran adamların ve kız kardeşine sarktığı için kocasını öldüren kadınların toplumu. bu toplum, taciz ve tecavüz sahnelerinin arşa ulaştığı filmlerin/dizilerin ergeni, bedensel ve zihinsel güzelliği her gün daha da geriye giden akraba evliliklerinin tohumu. bu yüzden kapasitesini aşmasını asla beklemeyin.

Eskiden beraber bi yerlere gittiğimizde hep onların arkasından yürürdüm. Uzaktan bakınca üçü gerçek bi aile gibi dururdu. Samimi sıcak falan işte. Kendimi koyamazdım aralarına. O samimilik sıcaklık ben aralarına girince yok olacakmış gibi gelirdi çünkü. Hala öyle. Aramızda camdan duvarlar varmış gibi hissediyorum. Bunun nedeni de onlar değil ama ben hep böyleydim hiçkimseyle istediğim kadar samimi olamıyorum. Hep var olsunlar yine de hep olsunlar.

Bunun bu kadar karmaşık bir yapıya sahip olmasının sebebi yeri geldiğinde içinden çıkabilesiniz diyedir insanlar. Burda da bitmez ama bu mesele.

Aslında bizi ne kadar az tanıyorlar değil mi, üstelik doğumdan ölüme kadar en çok vakit geçirdiğimiz insanlar olmalarına rağmen. Geçen gün konsere gittim mesela, aradan bir hafta geçti annem şu grup gelmiş niye gitmedin konserine dedi ve ben zaten ona gitmiştim. Olay bu değil, daha sonra söylediği şey. Duman konserine gittin sandım dedi, ben Duman'dan nefret ederim hiç dinlemem. Geçen gün de Hayko Cepkin sevmeme inanmadı ve ben ilkokuldan beri Hayko hayranıyım. Bir de ısrar ediyor hayır sevmiyosun diye. Hayret bir şey! Duygulardan bahsetmiyorum bile, güçlü sanıyorlar mesela. Hiç değilim. Tuhaf bir şey. Cidden aile denen şey çok tuhaf.

kahroluyorum, hiç bilmek istemiyorlar. ölüyorum bazen, görmüyorlar. gömülüyorum kendi içime

Bu hayatta aile kadar yapıcı, aynı zamanda bir o kadar da yıkıcı başka bir yapı yoktur. En gamsız olanı bile etkileyebilir. Yaşanan ufak bir mutluluk katlanarak artan bir sevince dönüşürken yaşanan ufak bir pürüz de her şeyi mahvedebilir. Kendi kontrolümüz dışında bir şeyler olduğunda çok daha iğrenç hissedebiliyoruz sanırım. İşin içine karıştığımız durumlarda haklı/haksızım şeklinde bir savunma yaparak insan bir nebze olsun rahatlayabiliyormuş fakat her şeye şahit olup uzakta kalmak daha kötü. Bilmiyorum ya umarım bir şeyler düzelir. Midem bulanıyor bu sorunlardan dolayı ve ben bu durumdan kurtulmak istiyorum.