izmir de otobüs için sıra bekliyorum erken gelmiştim ve en öndeyim(öyle hemen binemiyosun kalkış saati açılıyor kapılar) neyse iki tane kız çocuğu yanlarında annesi okuldan almış çocukları o küçük kız bana,
"abi biz engelliyiz önce binelim mi"dedi.
annesine baktım kadın kafasını eğdi yüzü düştü, üzüldü onların elinde olan bi şey değildi ki sonuçta.
"tabi abisi buyur bin dedim" kız gerçekten zihinsel engelliydi ama o an o kadar kötü hissettim ki annesi çok üzgündü kız kendisiyle barışık bu şekilde yaşamaya alışmış adapte olmuş ve gülebiliyodu o gün kendime geldim işte elimdeki her şeyin kıymetini anladım ottan boktan şeyler için üzmemeye başladım kendimi ama asıl engelli olan o kız değil birbirinin üstüne çıkan yolcular otobüs 2 dk geç kalınca yaygara çıkaran teyzeler engelliydi aslında
elinizdeki şeylerin kıymetini bilin arkadaşlar inanın sizin dertlerinizden daha büyük dertler var bu dünyada