veda ederken son kez dönüp bakmak

insanda en kalıcı hasar bırakan durumlardan bir tanesi sanırım o son bakış. tam bir travma ve kelime anlamını sonuna kadar hak eden bir trajedi.içinde veda var,son var ve bakmalara doyamadığın gözlerini bir daha görememek var.boğazda oluşan o koca yumruk,göğsüne çöken bin tonluk yük ve iki değirmen taşı arasına sıkışmış bir buğday tanesi gibi ezilen un ufak olmuş bir kalp!her gelişinde yolları gözlenen o insanın bu defa gittiği yollar gözlenir o yollar o caddeler sizi buluşturan değil ayıran şeylerdir artık...her şey konuşulmuştur iyi dilekler söylenmiştir bir de suratlarda zorlamayla olduğu çok belli bir gülümseme hatta küçük ve kötü espriler amaç; ''ben yiyim beni merak etme'' izlenimi vermek.hayır çok kötüsün bir zamanlar omzunda ağladığın,ne yaşarsan yaşa ''hemen o'nu arayıp anlatmalıyım'' dediğin,her mutluluğunda olduğu gibi her hüznünde de koşa koşa gittiğin ''o'' artık olmayacak.yaşanan boşluğu hangi kelimeyle ifade edebilirsin ki?bir şey yaşamak istemez insan çünkü kime anlatacak?mutlu anların ne kıymeti var artık,yeni bir şarkı duydun bu kiminle paylaşılır,okuduğun kitaptan bir cümlenin altını çizdin bununla ne yapılır ki?...tüm bunlarla başa çıkmak ne kadar korkunç! her şey yetmezmiş gibi bir de o son bakış meselesi var. daha o olmadan hangi durumda ne yapılırın şaşkınlığı varken son kez dönüp bakması nasıl unutulur?hayat elbette devam edecek,muhakkak ki yapılacak daha bir sürü şey var lakin artık ömürlük bir yaraya sahipsin,bin yıl geçse bile unutulmayacak bir son bakışın hikayesi de bu hayat yolculuğunda peşini hiç bırakmaz insanın.alışmak zor ve meşakatli,katlanması çok acı,başkalarının anlaması ise imkansız çünkü senden başka kimse bilemez o'nsuzluğun ne büyük bir boşluk olduğunu.