babayı özlemek

babamı 10 yaşımdayken kaybettim. kucukken babayı ozlemek farklidir. sürekli geleceğinin hayalini kurar insan. ama o beklenen hic gelmez bir çok defa oyun oynadığımız sokakda oyunun ortasında sadece dikilirdim sanki herman o sokaktan heybetli babam görünecek ve elimden tutup beni eve götürecek gibi. ama hic gelmedi ama simdi diyorum ki belkide benim oyunun ortasında dikeldigim zamanlarda o da o sokak başında durup beni izledi. daha sonra insan büyüyor acı kuculuyor ama o boşluk hissi hiçbir zaman gecmiyor. cunku sen biliyorsun ki eğer baabn olsaydı üniversite okudugun zaman abinden para istediğinde yarın gonderirim deyip 10 gün sonra para gönderen abin yerine baban olsaydı 1 saat içinde o para gelirdi ve sen 10 gün boyunca kuru ekmeğe mahkum olmazdin. cunku sen biliyorsun ki derslerin kotu gittiği zaman sen intiharın eşiğindeyken sana ne halin varsa gör diyen abin yerine baban olsaydı bir an düşünmeden atlar uçağa gelir sana sarılır ve sen herşeyi duzeltirsin cunku sen benim kizimsin sana inanıyorum derdi ve sen defalarca ve defalarca intihar etmeye kalkismazdin. cunku sen biliyorsun ki ortalıktan kaybolan kardeşini arayıp getirmesi için yalvardiginda ağzını yaya yaya gevşek bir sekilde ben nerden bileyim universteye gondermeseydiniz diyen amcan yerine baban olsaydı onu yer yarilip içine bile girmiş olsaydı bulur çıkarır getirir ve ona hic bir zaman sarilmadigi bir şekilde sarilir bir an olsun yanından ayirmazdi. yani babanın yokluğu zor arkadas. hele alışmaya çalışmak çok daha zor.. ve kaç yasında olursan ol bu acı hic geçmeyecek.. o yüzden vakit varken sevdiklerinize sarılın opun bir gün gideceklermis gibi davranin hic birakmayin...