beni her gördüğünde harçlığın var mı yeğenim derdi eskiden. ben de utanır, hep "var dayı, sağol" derdim. senelerce böyle oldu.
bir gün beş parasız kaldım. resmen meteliğe kurşun atıyordum. yolda karşılaştık. her zamanki sorusunu sordu:
-yeğenim harçlığın var mı?
çok çaresizdim.
+valla yok dayı ya.
dedim. omzuma hafifçe vurup;
-vardır vardır dedi ve sırıtarak uzaklaştı.
herif meğer benimle yıllarca taşak geçmiş, bilememişim.