her şeyin üst üste gelmesi

öyle bir girdabın içine girdim ki maddi manevi batıyorum. küçük kırıntıların büyüyüp birden karşıma dağ gibi çıkması beni yavaş yavaş bitiriyor. ağlayamıyorum, gülemiyorum da işin sonu nereye varacak onu da bilmiyorum. ilk defa kendimi bu kadar yok olmuş hissediyorum. duygusal anlamda çöküşler yaşamıştım zamanında ama bu çok farklıymış insan bir yerden sonra kendisine değilde ailesine üzülüyor onları üzeceği için korkuyor. kendimi geçeli çok oldu annem üzülmesin yeter diyorum artık. şu an tek dayanağım rabbim bumu söylerken utanıyorum çünkü düne kadar bu kadar anmıyordum rabbimi, şükretmiyordum halime. şimdi ise düne dönmeyi her şeyden çok istiyorum. elindekinin değerini insan kaybetmeye yaklaşınca anlıyor yalnız benim sıkıntım şu ki ortada kaybedilmesi muhtemel olan bir hayat var emekler var. rabbim sana sığındım, yardım et.