epilepsi

beni hiç yalnız bırakmayan, her seferinde "sen busun amk" dedirten canım (!) hastalığım. 13 yaşıma kadar farkedilmese de annemden geçmiştir. allah belasını versin ki bi yerde unuturken diğer yanda her bokuma engel olur. şu zamana kadar her istediğim şeyi yapsam da ailemde bir korku, bende bir tedirginlik alır başını yürürdü. şu an ildışında ünv okumama rağmen hala içimde atlatamadığım bir korkusu mevcut. annemle babamı suçlasam da bazen, bilirim ki gariplerimin bir suçu yok, bilselerdi yapmazlardı. bana en çok koyanı da anne olamayacak olmam. annemde o suçlulukla karışık korkuyu, dışına yansıtamasa da içinde yaşadığı fırtınayı ilerde ben yaşayamam. bazen de onun yaptığı ihmalkarlığı ben yapamam diye kestirip atıyorum, belki de derinde yatan en büyük sebebi bu. anne olamam ki ben, o küçücük yavru benim yüzümden ölümlerden ölüm seçemez. buna katlanamam. dışarıya "eheheehe evlenmek çocuk yapmak da ne ya evlatlık alırım mis gibi de büyütürüm" diye sebebi evlenmeye bağlasam da asıl sebebi bu sözlük. ben kendi kanımdan birini ölüme atamam, bunun korkusunu ona ömür boyu yaşatamam. iğrenç bir hastalık bu ya, hayatıma şekil vermemde kendime engel olarak görmesem de ruhuma engel bir hastalık bu. beni en çok yıkan tarafı da anne olmayı çok isterken anne olamayacağımı bilmek. geçse de geçmez be, kendisi geçse korkusu ömür boyu gitmez.