küçüktüm, anneannemle dedemin evine çok yakındı evimiz. canım istediği zaman gider orada kalırdım. aslında gitme sebebim dayımdı, sürekli onunla uğraşırdım, beni çok severdi koruyup kollardı. evden çıkarken "sakın geldiğim zaman seni göremeyeceğim yerlerde oynama" diye tembihlerdi. çok yakın bir arkadaşım vardı, hep onunla oynardım, bir gün gel bizim evin bahçesinde oynayalım dedi, gelemem dayım kızar gelirse, diyemedim gittim. o kızın evine gitmemem için defalarca uyarmışlardı, sebebini sonradan öğrendim. kızın babası alkolikmiş, birkaç pis işine denk gelmişler, mahallede öyle kötü ün salmış. biz oynarken havanın karardığını farketmedim. evlerinin bulunduğu yer içeri kısımdaydı, yani mahalleye tekrar çıkmak için 8-9 metre yürümek gerekiyor. topraktan kale yapıyorduk o sırada üstümü temizlemek için ayağa kalktım, havanın karardığını farkedince panikledim. ben gidiyorum dedim, koşarak dışarı attım kendimi, mahallede bir ses sürekli adımı söylüyordu. ama nasıl bağırıyor duyan boğazı yırtılacak der, öyle bir bağırış. sesi tanıdım, bağıran kişi dayımdı. korkuyordum ama bir yandan da koşuyordum. mahalleye çıktım, 10 metre kadar uzağımda dayımı gördüm, o da koşuyordu. beni görünce daha da hızlandı, ben dondum kaldım. yanıma geldi, gözleri kanlanmış, yüzü terlemiş, korktuğunu resmen hissediyordum. saf korkuydu. önce kızacak gibi oldu, sonra "nerdeydin sen dayım çok korktum ben sana oraya gitme demedim mi" dedi. o halini hala hatırlarım. "özür dilerim dayıcım bir daha gitmem" dedim, boyu uzundu, eğildi kucağına aldı "sana bir şey olursa ölürüm ben" dedi. o sırada beni arayan tek kişinin dayım olmadığını farkettim. babam, dedem, anneannem ve mahalleden birkaç kişi toplanmış beni arıyorlardı. dayım mahalleyi ayağa kaldırmış beni bulamayınca. bu olayın üstünde 14 yıl geçti. 11 yıl önce dayım vefat etti. "sana bir şey olursa ölürüm ben" dediği an hala aklımda gitmez. dayımla birlikte içimde bir şey öldü gitti ama o an ömrümün sonuna kadar benimle kalacak.