Var üç beş tane. Gerçekten çok seviyorum. Bunlardan bir tanesiyle dün telefonda 2 saat falan dertleştim biraz. Daha doğrusu kendime bile söylerken zorlandığım şeyleri söze dökmem gerekiyordu kendisini kullandım.
Zaten etrafımdaki insanlara sevgimi göstermekte biraz zorlanıyorum. Bazı şeyleri bazı insanlarla konuşabiliyorsam onlara değer verdiğim içindir muhtemlen. Havadan sudan konuşuyorsak o kadar yakın görmüyorumdur. Kendimden bahsederken çok zaman geçiştiriyor ve konuyu değiştiriyorsam o arkadaşım henüz pek yakınıma aldığım biri değildir.
Dedim ben iyi değilim şu sıralar. Kafam çok sağlıklı değil kafayı yemeden müdahale etmem lazım. Başka birilerine bunları anlatınca ilerde kesin bunu bana karşı kullanırlar, saçma sapan yargılarda bulunurlar o yüzden senle konuşmam lazım.
(bkz: Seni seviyorum demenin alternatif yolları). :)
Yakın arkadaşın en önemli özelliği bence bu olmalı. Hesap yapmadan, önünü arkasını düşünmeden kafanın içinden geçenleri konuşabiliyor olmak çok büyük lüks. Ben bunu kendi kendime yaparken bile zorlanıyorum ki gidicem de öyle herhangi birine bahsedicem. Akıllı insan işi değil.
Neyse işte dün baya rahatladım. 2 saat birilerinin kafasını siktim ve bu ölçüde kafa sikmeyeli gerçekten çok uzun zaman olmuş onu fark ettim.
(Arkadaşla telefon anısı anlatarak madridli bela cosplay entrysi olacak bu entry kesin.)
Telefonun ucundaki arkadaş da sürekli lafı döndürüp döndürüp aynı noktaya getirmeye başladı bir yerden sonra. Benim biraz "sağ duyum" gibi bir şeydir zaten o. Bir bok yemeden önce ona anlatırım "bakalım bu sefer neresinden hevesimi kırıp vazgeçirmeye çalışacak aq negatifi" diye düşünürüm.
Konuşmanın sonunda en son şöyle bir tespitte bulundu: Narsist olduğun kadar özgüven sahibi değilsin oğlum sen.
Ananı avradını. Hiç beklemediğim yerden o kadar klas bir gol yedim ki 2 saatlik muhabbetinin en cool özeti ve tespitiydi. Dünden beridir de bu lafı düşünüp düşünüp kıkırdıyorum.
Göt ameliyatlı yerime tekme attı resmen. aslkdjaslkd
Çevremizde böyle insanlar olmasını seviyoruz.