Yıl 2018, Maçka Parkında yüz yüze görebileceğim en yakışıklı beyfendi ile oturuyorum. Önümdeki ağacın dibinde elektro gitarı olan genç bir adam bize fon müziği olsun diye çalıyor resmen.
Bardakları sürekli yeniliyoruz, bana sürekli soru sorup konu açmaya çalışıyor. Beni güldürüyor.
Şişenin dibine gelmişiz, ben ondan daha çok içmişim. Yanımdaki adama bakıp “çok hoş ama benim burada ne işim var ki?” diyorum. Dünyanın en kötü olayı olabilir, yanındaki muhteşem insana bakıp onun yerine orada bir başkasının oturmasını dilemek.
Sonra beni öptü. Hiçbir şey hissetmedim. Güzeldi ama istediğim şey değildi. Beni eve bırakana kadar hiç konuşmadım. Birkaç gün sonra engelledim.
Yıl 2019, işe başlayalı bir hafta olmuş. Sabahın köründe işe gitmeden önce bir şişeyi bitirip ağlamaklı halde işe gitmiştim. Yine orada yanımda olamayan adam yüzünden.
Beni koridorda gören arkadaşım şok, müdürüme rol kesiyorum sarhoş değilmişim gibi. Duş almama rağmen şarap kokuyordum herhalde mentos falan getirmişti müdür, akşamdan kalma sandı büyük ihtimalle.
Gelen Hırvatlar bile kokuyu almış, bize şarap ikram etmeyecek misin diye sordu.
Hiç düzgün anım yok şarapla. Hep kederliymişim galiba içerken. Başka bir gün de iş yerinde yılbaşı akşamı 12 shot tekila içip neler olduğunu anlatırım belki ama o da çok acayip eğlenceli bir anı sayılmaz.