Hayatımı ikiye ayırıyorum ben. O yıl öncesi ve sonrası.
İstismar, travma, zorbalık, özgüvensiz ve fark edilmediği sonradan ortaya çıkan aptal bir zeka ile harmanlanmış bir çocukluk; süregiden yalnızlıkla birlikte bir çok talihsiz olayla birleşirse ne olur?
Dibe vururuz. Bu normal. Ama öyle böyle bir dibe vurma değil. Dibe vurmanın bir sınırı olduğunu keşfedildiği bir an...
Dedim ki ben artık öleyim. Çünkü yani, olmuyor. Denedik. Bitti. Yerimize bir başkası gelsin. Ufak bir oyuncu değişikliği gibi. Sonuçta onurlu bir insandım. Bir şeyi beceremiyorsam, yerimi o şeyi becerecek insana bırakmayı da bilirdim.
Kardeşim geldi aklıma önce. Canım kardeşim.(Yanına gidip kafasından öptüm az önce.) Hala çocuktu ve onu böyle acımasız bir gerçekle büyütmeye hakkım yoktu. Sonra annem... Vefat eden dayımın cenazesinde nasıl da bağırmıştı. En son babam... Dağ gibi adamı çocuk gibi ağlatmaya hakkım var mıydı? Gerçekten bu kadar bencil miydim?
Vazgeçtim.
İnanır mısınız; verdiğim en isabetli karar buydu. Her şey geçti. Acılar, üzüntüler, ağlayış geçti gitti. Zor oldu. Ama oldu. Şu ahir ömrümde verdiğim en isabetli kararlardan biri; o an kendimi öldürmememdi. Yanlış anlamayın, şimdi ballı börek değil bana hayat. Lakin yüzümde çapkın bir gülümseme var artık.
Ayaklarım yere o kadar çok sağlam basıyor, dişlerim hayatı o kadar hızlı ısırıyor ki artık... "YAŞADIM!" diyebilmek için yaşıyorum. Hayallerim, planlarım var. Faydalı olmak, hayatlarına dokunmak istediğim insanlar var.
Gitmek en kolayı. Gitmek korkakların işi. Zor olan kalmak. Savaşmak!
Eğer düşüyorsanız ve tutanınız yoksa; artık eskisi gibi zevk almıyorsanız hayattan, profesyonel bir yardım alın. Ve inanın. Her şey çok güzel olacak.
Hepinizi seviyorum.