"sessiz ruhların yardım çığlıdır." diye okumuştum bi yerde. 

baktığımız zaman umutsuzluktan doğar gibi geliyor insana ama aslında intihar da bir nevi umuttur. bence.
tabii bilemiyoruz intihar eden biri o an ne hissetti ne düşündü?

benim bi yakınım intihar etmişti, baya bi yakınım, ölmedi şükür ama deneyimine göre çok korkunçmuş, son anda kurtarılmış çünkü. yaşadığım en korkunç şeydi demişti. 

günah boyutunu insan o anda düşünemiyor zaten. sağlıklı düşünen bir insanın yapacağı bir eylem değil. bi çözüm yolu da değil ama. 