Çocukken hep bisikletim olsun isterdim. Neyse bir bisiklet aldılar bana pembe 4 tekerliydi tabii yeni öğreniyorum sürmeyi. Dedem çıkarırdı kapının önünde bi gider bir gelirdim görenler bakardı, hoşuma gidiyordu tabii. Bir gün evimize götürdük bisikleti koyduk apartmanın altına. Vakit geçti gelip giderken bakıyorum orda mı diye derken bir gün bir baktım bisiklet yok. Çocuk aklıyla o kadar üzüldüm o kadar üzüldüm ki içimde ukde kaldı bisiklet.
Birkaç sene sonra yazın bi kursa yolladılar beni ama ben hiç istemiyorum gitmeyi. Ağlıyorum gitmemek için. Babam da beni ikna etmek için kursu tamamla sana bisiklet alıcam dedi. Bende inandım yani babam sonuçta söz verdi adam. Tamam dedi istemeye istemeye bir ay gittim kursa ama hergün beddular ediyorum sırf bisiklet için sabrediyorum ama. Neyse bitti kurs bekliyorum ki babam bisiklet alacak. Babam başladı bisikleti burda süremezsin arabalar var. Bisiklet almayalım bisiklet değerinde başka bir şey alalım dedi bende yok dedim ben o bisiklet için o kursu çektim. Ben bisiklet dedim babam yok dedi derken 20 yaşına geldim arkadaşlar.
Hâlâ unutamıyorum. Bisiklet ve babam. İlk hayal kırıklığım ve ilk güvensizliğin oldular.