Bir arkadaşım vardı, yıllar evvel deli gibi aşık olmuş. İlk aşkıymış. Ne dese, ne istese önüne serecek kadar deli divaneymiş.
Kız da onu seviyormuş, arayı çok uzatmadan evlenmeye karar vermişler. Herşey çok güzelmiş, hatta bu evliliklerinden güzel bir kız çocukları vardı. Kızının adını bile o kadar özenle seçmiş ki.. Fakat evlilikleri son yıllarda sekteye uğramış, boşanmaya karar vermişler. Buraya kadar herşey normaldi, hatta arkadaşım anlatırken hala 'karımı ve kızımı çok seviyordum ama beni sevmiyorsa karımın mutsuz olmasını istemedim' diyordu. Ne kadar aşık olursa olsun, bırakmak istemese bile onun mutluluğu için kendi mutsuzluğunu göze almış.
Boşanma davası açılmış, arkadaşım kızını ayda yılda bir de olsa görmek istemiş ama karısı bunu istememiş. Arkadaşım da haliyle sinirlenmiş, vekaletini almak için babalık testi yaptırmış. Bunu söylerken susup sigara yakışı, gözlerindeki o bakış halla aklımdan silinmiyor. Babalık testi negatifmiş. Bana düşünsene demişti, 'bebekken ağladığında bile kalbim sıkışıyordu ağlamasın diye dört dönüyordum. Uykusuz gecelerimden hiç şikayet etmedim, kızımın melek gibi uyuyuşunu seyrederken sanki rüyadaydım, o kadar güzeldi ki babalık hissi. Bir şey olacak canı acıyacak diye ödüm kopuyordu, kokusuna bile kıyamıyormuş gibi düşün. O yazıyı negatif gördüğümde benim ne hissettiğimi bir düşün. ' demişti.
Hala aldatmak kelimesini duyduğumda bile düşünüyorum ne hissedebileceğini ama yok sözlük, kalbimin en derinine bir ağrı saplanıyor bulamıyorum cevabını.