Çocukluğumdan beri biraz farklı bir kişiliktim. Hani yetiştiğin ortamda seni yetiştiren kişilere benzemek, o çevreyle uyum sağlamak diye bir olay vardır. Yetiştirilme tarzına yatkın olmak gibi fakat bu bende oturmadı. Bunu içten içe hep hissettim aslında ancak hep ailemin en çok da babamın takdiri için didinip durdum hayatımın uzun bir döneminde. Babam mükemmelliyetçi biri, aslında uzun bir süre sadece benim en iyisi olmam için çaba sarf ettiğini düşünerek yaptım herşeyi ancak yaptığım herşey de bir kusur bulması, eleştirmesi, herkes tebrik ederken benim için benimle ve başarılarımla övünürken onun hep bir eksi yön bulması beni psikolojik olarak biraz yıpratmasına sebep oldu. Bunun için ona hiç kızmadım çünkü mükemmelliyetçilik babamla bir bütündü, yıllar geçtikçe anladım.
Onun mükemmelliyetçiliği beni yorunca da kendim olma isteğime engel olamamaya başladım zaten. Onun istekleri doğrultusunda, takdir edebilsin diye yaptığım herşeyin tam tersi bir fıtrata sahip olduğumu keşfedince de işler biraz sarpa sardı ama olsun ben kendimi bulma yolculuğuma kafam daha dinç çıktım.
Mesleğimi, düşünce tarzımı, yaptıklarımı hala çok eleştirir, ona kalsa nasıl olması gerektiğini anlatır durur ama benim direttiğimi, yaptıklarımın arkasında durduğumu gördükçe biraz vazgeçer gibi oluyor fakat yedisinde neyse yetmişinde de o kalacak. Olsun..