1628. gün bugün. 1628. 1628 gündür yok bu dünyada. bu o kadar berbat bir his ki, bitecek sanıyorum ama asla bitmiyor. 1628. gece tıpkı ilk gece gibi yakıyor canımı. kendimi 60 yıl yaşlanmış hissediyorum. hayatıma devam edebilmeyi o kadar çok denedim ve o kadar çok bozguna uğradım ki artık öylece oturuyorum. hiçbir şey yapmıyorum hayata yetişmek adına. geçen gün balkonda oturup iki buçuk saat boyunca karantinanın beni neden zorlamadığını düşündüm. çünkü benim diğer insanlar gibi yetişmeye çalıştığım bir hayatım yok. çünkü diğer insanlar gibi atanma, okula gitme, hayata atılma gibi dertlerim yok. çünkü diğer insanlar gibi görmek için can attığım bir sevdiğim yok. yani var da, yok işte... ve bütün bunların yanısıra insanların karıştığı kalabalıklar bana sadece onun o kalabalığın içinde olamayacağını hatırlattığı için kalabalığa karışmamak beni memnun ediyor. i̇nsanlarla konuşmak zorunda kalmıyorum sürekli evde kaldığım için böylelikle artık midem bulanmıyor. i̇şte görüyorsunuz ya, her şeyin ucu 1628. gün bile ona bağlanıyor. hayatımla ilgili her şeye bir şekilde müdahil oluyor. sesini unutmuş olsam da anıları o kadar taze ki, eski okulumuzun önünden geçmeye korkuyorum. sanki o servisin arkasından çıkacak ve tekrar çarpışacağız gibi geliyor. ona aşık olduğum zaman yaslandığı direk her önünden geçtiğimde büyüyüp bütün dünyayı kaplıyor. orada onu görmek için çırpınıyor gözlerim. allah'ım, onun gülüşünü bir kere daha görmek için neler vermezdim... onu çok özlüyorum. ondan bir türlü vazgeçemiyorum. hâlâ sosyal medyada onun adını aratıyorum. yüreğim kanatlanıp uçmak için o kadar çırpınıyor ki. bu şekilde ne kadar gidecek bilmiyorum, onun nefes almadığı bir dünyada nefes almak ne kadar daha bana yük olacak bilmiyorum. tek bildiğim bu acının beni eskittiği.