salgının türkiye de boy gösterdiği ilk zamanlarda bu olayın üstüne çok düşüyordum. sıklıkla kontrol ederdim nerede kaç kişi hasta, kaç kişi ölmüş, hangi ülkeler kurtulma yolunda, artış hızı cart curt... ama türkiye'de vaka sayısının 40.000 i aştığı şu günlerde çok da umursamıyorum. sanki hiç kurtulamayacakmışız gibi geliyor. belirsizlik çok yoruyor. başka şehirde üniversite okuyorum. 4 yıldır evden uzağım. artık kendimi aile evinde yaşamaya alıştırıyorum. bilinçaltım sanki bu salgın hiç bitmeyecekmiş gibi davranıyor. şimdiki hayatımı sanki ölene kadar böyle yaşayacakmışım gibi ezberletiyor, öğretiyor. daha önce aile evine geldiğimde çok çabuk sıkılırdım. bu sıkıntımı gideren tek uğraş da sigara içmekti neredeyse. 4 yıldan beri aile evinde en uzun kaldığım zamanı yaşıyorum. üstelik evden çıkmadan ve babam işe gitmeden. dahası 20 gün önce sigarayı bıraktım. daha önce böyle bir yaşantım olacağını söyleselerdi 'asla' derdim. ama şimdi bakıyorum da asla demek en büyük hataymış. i̇nsan her koşula alışıyor yeter ki mecbur kalsın