anladığım kadarıyla; orta yaş ve sonrasındaki her adımda, gençlerin elindeki zamana, imkana ve diriliğe imrenmekle geçiyor ömür.
vakti zamanında burada şöyle bir itirafım olmuştu; "(genellikle) bir daha hiç görmeyeceğimden emin olduğum insanlara, yaşamak istediğim hayatı yaşıyormuş gibi davranırım. kendimi onlara çok güzel lanse ederim. ibret vermektense umut vermeyi tercih ederim. çünkü o kişi, karşısına çıkan hemen hemen her insandan ibret alabilir ama umut alamayabilir."
bugün bunu yine yaptım..
.
söylemesi ayıp sürücü eğitimi alıyorum kısa zamandır. her şey iyi hoş aslında da debriyajla aram her zaman limoni olmuştur. onunla barışmaktı gayem. başardım da. şimdilerde gayet sevişiyoruz. neyse.
bugünkü eğitmenim 40'larının başında çıtı pıtı bir hanımefendiydi. hobilerimizin uyuşmasıyla güzel de sohbet ettik. bir ara kadın "kız arkadaşını da alır şehir şehir turlarsın artık :d" gibi bir latife etti. üstte bahsettiğim prensibim gereği "ne manitası ya koronavirüsü varken?" demedim haliyle. kontra atak bir şakayla konuyu başka yere çektim.
ve fakat; entrynin girişinde saydığım unsurlar gereği kadının bana imrendiğini hissettim.
not: her yaş başka bir güzelliktir. çok da şey yapmamak lazım.