Bu akşamüzeri kapının önünde oturuyordu, içerinin sıcağından pek bunalmış olmalı.
Bende çıktım kapını önüne ona kürtçe "nene hadi allah şifa versin ben gidiyorum" dedim.
Oda kürtçe "nereye gidiyorsun diye karşılık verdi, kendi evime gideceğimi söyledim. Durdu, durdu, durdu.. birden gözleri doldu ve "gitme, birazda benim yanımda otur deyiverdi. " doğrusu pek şaşırdım "neden" dedim. " Kimse yok canım çok sıkılıyor tek başıma" diye karşılık verdi. O anda yer yarılsaydı da içine girseydim. Ama yeter ki sen kendini o kadar yalnız hissetmeseydin.
... sohbet muhabbet derken
Telefonumdan fotoğraflarımı gösterdim. Ve birden teknolojiye o kadar karşı olan kadının ağzından şunlar dökülüverdi.. "keşke benimde böyle büyük bir telefonum olsaydı, içinde de böyle fotoğraflar bende her canım sıkıldığında açıp açıp o fotoğraflara baksaydım." Affallanmış bir şekilde hemen ana ekran tuşuna baktım ve durdum, gözü ekran fotoğrafıma ilişmiş olmalı ki
1. "Bu adam kim?" Diye sordu, o bir heykel ağzında ki sakız dedim. Heykel nedir? Bu sakız neden onun ağzında diye sorgulamadan birden şunu deyiverdi " O adamın yerine, benim fotoğrafımı koysan ya oraya?"
nenem
Nenem, emin ol sen benim en temiz tarafımsın..