undertale

uzun zaman önce, dünyada 2 ırk hüküm sürmekteydi: insanlar ve canavarlar. bir gün, iki ırk arasında bir savaş çıktı ve bu savaşı insanlar kazandı. canavarları katlettiler. geri kalanları ise yeraltına hapsettiler. sihirbazlarının en büyüğü yeraltını bir bariyer ile mühürledi. canavarların gücü bu bariyeri geçmeye muktedir değildi. yıllar sonra insanlar arasında bir efsane yaygınlaştı. "ebot dağı" efsanesine göre bu dağa tırmanan kişiler bir daha geri dönemiyordu. bir gün bir insan bu dağa tırmandı ve bir delikten aşağıya yuvarlandı. uyandığında kendini yıllar önce canavarların hapsedildiği yeraltında buldu... oyunun başlangıç hikayesi böyledir. insanın evine dönüş serüvenine tanıklık ederiz oyunda. undertale öyle bir oyundur ki siz onu nasıl oynarsanız o da sizinle öyle oynar. oyunda yaptığınız her hareketi hatırlar. her iyiliği ve her kötülüğü... pişmanlığınızı anlar bazen. size düzeltme şansı verir. bazen de hayatta bazı şeylerin düzeltilemeyeceğini öğretir size. ben hiçbir oyunda bu kadar hislenmemiştim, duygulanmamıştım. hiçbir oyunda veya alternatif gerçek evrenlerde bu kadar gerçek arkadaşlarım olmamıştı. velhasıl bana bu hayat ile ilgili en çok şey öğreten oyundur undertale. belki de hayatın kendisidir. daha ne diyebilirim ki.