çok ama çok değer verdiğim biri bir anda ortada hiçbir şey yokken kendisinden haber alamayacağım kadar ani bir şekilde hayatımda çıktı gitti. gerçi defolup gitti demek daha doğru bir tabir olur çünkü bu kaba davranışa ancak bu kaba sözcük yakışır. her neyse sonuç olarak gitti. çok üzüldüm çok ağladım çok merak ettim her yerde bulmaya çalıştım onu, aklınıza gelebilecek her yerde. ama hiçbir iz yoktu. öyle düşünüyorum ki ne adı ne soyadı ne de bana o güne kadar anlattığı şeyler, hiçbiri doğru değildi. doğru olsa onu bulurdum çünkü. neyse, vazgeçme kısmına gelelim.
daha önce de tecrübe edindiğim için birinin artık hayatında olmadığını çabuk kabullenebilmek için acıyı görmezden gelmemem gerektiğini biliyordum. i̇lk başlarda buna müsade etmedim çünkü en başta bilirsiniz dönecek diye beklenir. bekledim ben de. hatta ilginçtir ki o ara ilişkimizin kötü bir şekilde bittiği çoğu arkadaşım mesaj attı. numara olarak görünce tabi her seferinde ilk o geliyordu aklıma. hiçbiri o değildi tabi. sonra vazgeçtim beklemekten çünkü bir süre sonra artık mantıklı düşünmeye başlıyorsunuz. aslında hiç önemsenmediğinizi kendinize açık açık söylediğinizde her şey daha kolay oluyormuş onu da öğrenmiş oldum. sonra bana son yazdığı mesajı duvarkağıdı yaptım. i̇lk başlarda canımı çok yaktı çünkü çok özlüyordum. ama zaman geçtikçe bu mesaja bakınca üzülmek yerine sinirlendim. gittikçe gerçekleri daha net görmeye başladım. fil hafızalı olmak bazen işe yarıyor, artık geçmişte söylediklerinin yalan olduklarını anlamaya başladım. bu şekilde vazgeçtim. beklemekten, merak etmekten, özlemekten vazgeçtim. hatta en kötüsü onun için dua etmekten vazgeçtim. beni iyiliği için dua etmekten vazgeçirdi ki bu bana ve kendine yapabileceği en büyük kötülüktü. bu şekilde vazgeçtim.
şimdi muhtemelen okuyan biri diyecek ki sen de ne demeye bu kadar bağlandın abartıyorsun vs. ama böyle biri olmayı ben de istemezdim. kimse inanmıyor ama elimde gerçekten değil. belki bunları yaşadıkça akıllanırım. tek umudum.