bi insanın omuzlarını çökerten nadir eylemlerden olduğuna inanırım.
fiilen basit dursa da devrim niteliği taşıdığındandır belki, emin değilim.
kendimizi olacağına inandırdığımız, bizim saydığımız, benimsediğimiz, koruyup kollayıp sakındığımız, his büyütüp çocuğumuz gibi baktığımız şeylerden çekip sıyırmak kolay olmuyor çünkü, biliyorum.
aslında bahsettiğim süreç bizzat vazgeçmek ile ilgili olan değil, ona kavuşturan sancılı kısım.
yatakta saatlerce kıvrandığınız dakikalar. parmaklarınızı saçlarınıza takmış cevap aradığınız yığınla soru olan o vakitler.
garip. ama sahici. çünkü uğrunda acı çektiğiniz, dakikalarca kıvrandığınız her şey sizindir, size aittir. ellerinizle doğumunu yaptığınız, tüm varlığınızla büyüttüğünüzü içinizin okyanuslarına hiç olmamış gibi bırakıp gitmek... sahi bi mezarlık değil. çünkü o kadar çok ki vazgeçtikleriniz, içinizin toprakları yetmezdi, yetseydi çiçek açamazdınız, çiçek açsaydı her bir ölümü ayrı hatırlatırdı çiçekler. o sebeple okyanus, onun için ağladınız her nefessiz anın sarmaladığı su birikintisi.
doğru vakitte yapıldıysa, bunu anladığınızda yükünüz hafifleyecek evet. ama bi ömür altında kalacaksınız gibi gelecek, biliyorum.
inanın, inanın çünkü hâlâ hayattayız. çünkü kalbinizin yapabildiği en güzel şey bu hâlâ