çocukken öğrenerek bağımlısı olduğumuz, bizimle olmadığı her anımızda da mutsuzluk krizlerine girmemize neden olan böyle puşt gibin ibne gibin bir şey.
eğer mutsuzluğu, "mutluluğun yokluğu" olarak değerlendirirsek; mutlu olmayı öğrenmeseydik, yüksek ihtimalle mutsuz olmayı da öğrenmez ve hayatımız boyunca -çoğunlukla- nötr bir ruh haliyle yaşardık.
etki - tepki ilişkisiyle anlatmak gerekirse; mutlu olmayı aşerdiğimiz için mutsuzuz..
(bkz: bilmediğin şeyin eksikliğini hissetmezsin)
yine de varlığı da, yokluğu da hayata anlam katandır. hayata,
"ben seninle mutsuzluğa da varım." diyemediğiniz her gün yaşamdan payınıza düşeni alamazsınız.
"hatalarımla varım. hatta hatasızlıkla gurur duyacak kadar alçalmadım." tıpkı; hayatın sadece mutlu yanlarını yaşamayı isteyecek kadar alçalmadığım gibi. -
(#1176709)
not:
(bkz: mutluluk fenerbahçe'de olmaktır)