doğum günün bugün senin. boğazıma kadar doluyum be, yazacak ve söyleyecek o kadar çok sözüm var ki... ama
malt ın da dediği gibi; "öldün be canim be, neyi nasıl anlatayım sana?".
alıştım sandım, bitti sandım, geçti sandım. alışamadım, bitmemiş ve geçmemiş. seni seviyor muyum emin değilim ama bu acının bir gün bile beni terk etmediğine yemin edebilirim. i̇çimi kemiren yokluğunun biraz olsun hafiflemediğine eminim. üç yılı geçecek nerdeyse ama ben hâlâ alışamadım. sildim seninle ilgili her şeyi çoktan ama bunlar hiçbir işe yaramıyormuş. seni çok özlüyorum. hayatta olduğun zamanları, gözlerinin içindeki canlı ve parlak ışığı görmeyi, koşturmaktan nefes nefese kalışını, gülüşünü, okulun köşesinde aniden karşıma çıkmanı, gülümsemeni, voleybol oynarken kaşlarını çatışını, seni uzaktan izlemeyi, seni kıskanmayı, hayal kurmayı kısacası seninle ilgili her şeyi ama her şeyi çok özlüyorum. en çok da hayata kısa bir süre de olsa güzel bakabildiğim o zamanlardaki kendimi özlüyorum. gerçekten, çok özlüyorum ya.
tamam tamam, duygulanmak yok bu sefer. ağlamak yok. uzun zaman oldu zaten sana gözyaşı dökmeyeli. keşke demek de yok, tamam. sadece iki satır yazıp rahat bırakacağım ruhunu. söz.
buralara seni yaza yaza, karşımda sen varmışsın gibi konuşa konuşa delireceğimi düşünürdüm önceden. ne garip! delirmek o kadar kolay olsaydı çoktan delirirdim. seni kaybettiğim ilk gün, öldüğünü kabullendiğim gün, artık seni görmeyeceğimi kavradığım gün delirirdim. hadi hiçbiri olmadı sesini unuttuğum gün, işte tam o gün o anda delirirdim. sesini unuttuğumi kavramanın verdiği şaşkınlık, üzüntü ve öfke hali üzerimden kalkınca anladım ki ben şimdi delirmediysem bundan sonra hiç deliremem. o yüzden artık daha ölçülü yaşamaya, kendimi acıma teslim etmemeye, insanlara anlatmamaya, ağlarsam bile yalnız başıma ağlayacağıma, madem deliremeyecek ve ölemeyeceksem o zaman hayatımın geri kalanını ezik ve sefil bir şekilde geçirmemeye karar verdim. öyle de yapıyorum hâlâ. en azından inatçıyım bu konuda. bu yüzden geçen iki sene doğum gününde yaptığım gibi sana acılarımdan, delirmek istediğimden falan bahsetmeyeceğim. bir pasta alıp sahile de gitmeyeceğim bu sefer. gözyaşı da dökmeyeceğim. son sözlerimi yazıyorum sana.. eğer olur da ömrümde bir doğum gününü daha sensiz geçirmek varsa allah'tan en büyük isteğim bu günün o zaman benim için önemli olmaması. çünkü artık senin ruhunu yanımda taşıyabilmek için, seni unutmamak için gittiğin yerle savaşmaya çalışmaktan yoruldum. bana kızar mısın bilmiyorum, beni duyar mısın bilmiyorum, filmlerdeki gibi "yukarılardan bir yerlerden" beni izliyor musun onu da bilmiyorum. açıkçası artık bunlara inanmıyorum. ya da önemsemiyorum. beni görüyor olman, duyuyor olman yetmez; benim beni duyduğunu gördüğünü bilmeye ihtiyacım var. i̇çimdeki deli hasreti dindirebilmeye ihtiyacım var anlıyor musun? o yüzden beni duyuyor musun görüyor musun bunların hiç biri umrumda değil. sadece seni unutmak istiyorum. artık rahat nefes alabilmek istiyorum, yemin ederim derdim seni unutup başka birini sevebilmek değil ben kimseyi sabahtan akşama kadar hatta rüyadayken bile aklımda ve yüreğimde taşımak istemiyorum. hele ki aşkımı ve sevgimi asla görmemiş ve göremeyecek birini hiç istemiyorum. nefes almanın ve yaşamanın benim için iyi şeyler ifade etmesini istiyorum. bana kızmandan ve kırılmandan da korkmuyorum. çünkü benim şu üç yılda kızıp kırıldığım kadar kırılamayacağını biliyorum. o yüzden senden özür de dilemiyorum. sadece seni çok özlediğimi ve seni sevdiğimi yazmak istiyorum. artık burada olamasan da, bu yazdıklarımın hiçbir önemi olmasa da yine de iyi ki vardın bu dünyada ve iyi ki yardın bu gönülde. her şeye rağmen, iyi ki...