dünya üzerinde mücadelesi en zor kavram.
senelerce içinde büyürken ses çıkarmıyor oluşunuz, bir gün bir şeylerin yolunda gitmediğini fark ettiğinizdeki baş kaldırışınızı sindirmeyi güçleştiriyor.
senelerdir oradaydınız, olanı kabul ediyordunuz ve sesiniz çıkmıyordu. şimdi neydi bu “kestane çıktığı kabuğu beğenmemiş” havası?
zor, sahiden.
üstelik hepimiz buna adayız. ve üstelik bu kötü gözüktüğü kadar iyidir de.
sorgulayan bireyler yetiştirmenin sonucu oluyor genelde bu. her güzel şeyin sancılı bir yanının olması meselesi gibi bu durum...
bilemiyorum, bildiğine inanan birileriyle de saatlerce sohbet edebilirim.
fakat belki de beni bu kavramdan uzaklaştıran budur.
kim bilir